Ongeloofwaardig verhaal, irritante personages, weinig spanning

Sophie Hannah geniet grote bekendheid als schrijfster van romans, poëzie en psychologische thrillers. Ze heeft verschillende prijzen gewonnen en haar psychologische thrillers zijn in vele talen vertaald. Ook werden twee ervan bewerkt voor televisie en uitgezonden onder de titel ‘Case Sensitive’.

Louise Beeston woont met haar man Stuart aan de Weldon Road nummer 17 in Cambridge. Op nummer 19 woont Justin Clay, die de gewoonte heeft om in de weekends met een aantal vrienden feest te vieren en daarbij enorme geluidsoverlast te veroorzaken. Louise wordt er gek van. In haar gevecht tegen haar buurman ondervindt Louise weinig steun van echtgenoot Stuart en ook de politie is niet bepaald genegen om in te grijpen. Een andere gebeurtenis heeft eveneens grote invloed op de gemoedstoestand van Louise. Haar zoon Joseph heeft een plek gewonnen in het prestigieuze jongenskoor van het Saviour College. Voorwaarde voor toelating is dat Joseph leerling van de kostschool moet worden, en zeer tegen de zin van Louise verlaat hij het ouderlijk huis. Louise ervaart dit alsof Joseph van haar is afgenomen.

De problemen met haar buurman worden ondertussen alleen maar groter. Het overlast veroorzakende repertoire wordt uitgebreid met klassieke muziek en het gezang van een jongenskoor dat heel veel lijkt op dat van het koor waar Joseph lid van is. Om aan deze kwelling te ontsnappen kopen de Beestons een riant onderkomen op het platteland, maar ook daar wordt Louise geconfronteerd met muziek van het jongenskoor. “Muziek die alleen zij kan horen, gezongen door een koor dat alleen zij kan zien”.

De thrillers van Sophie Hannah zijn beroemd om hun psychologische diepgang en de vele totaal onverwachte plotwendingen. Het was voor haar dan ook een enorme uitdaging en een risico om, op verzoek van haar uitgever, een novelle te schrijven in een heel ander genre, namelijk een verhaal over geesten en mysteries en dan ook nog een die bol zou staan van de spanning. Het eindresultaat is een novelle onder de titel Een duister koor, die is geschreven in een aangename stijl die makkelijk leest. Het verhaal wordt verteld door Louise Beeston. Zij is een vrouw die met bijna iedereen in haar omgeving problemen heeft. Haar buurman Justin terroriseert haar met luide muziek, haar man Stuart leeft niet met haar mee, de politie neemt haar klachten nauwelijks serieus en de leider van het jongenskoor probeert in haar ogen de rol van Josephs opvoeder van haar over te nemen. Genoeg redenen voor Louise om zich als de verongelijkte en miskende vrouw en echtgenote te gedragen. Zij wordt daarmee een onsympathieke vrouw met wie je je als lezer maar moeilijk kunt identificeren. Echtgenoot Stuart wordt geportretteerd als een man die haar niet ondersteunt en zich eerder tegen haar keert en door de kibbelpartijen en ruzies die daarvan het gevolg zijn, vraag je je af waarom de twee nog bij elkaar zijn. Van geesten ontbreekt ieder spoor en van spanning is totaal geen sprake. Ook de opbouw van een spanningsboog naar het einde van het verhaal toe ontbreekt. Pas als het verhaal bijna voorbij is en je je begint af te vragen wat de bedoeling ervan is, komen de geesten tevoorschijn, maar ook dan wordt dit verhaal nergens spannend en eng. De verontrustende sfeer die je koude rillingen zou moeten bezorgen, is er niet en dat is toch een voorwaarde voor een overtuigend griezelverhaal. 

Een ander probleem met het boek is de geloofwaardigheid. Natuurlijk is het zo dat de geloofwaardigheid van een verhaal dat handelt over bovennatuurlijke fenomenen valt of staat met de vraag of je daar als lezer enig geloof aan hecht of niet. Dat is heel persoonlijk. Er is echter ook een ander soort geloofwaardigheid en die gaat over de vraag of het aannemelijk is dat bepaalde gebeurtenissen uit het verhaal in werkelijkheid zouden kunnen plaatsvinden. Is het aannemelijk dat jonge kinderen op een openbare speelplaats in absolute stilte spelen? Zo zijn er meer zaken in Een duister koor  die het verhaal soms ongeloofwaardig maken.

Een duister koor  is geschreven, zoals Sophie Hannah in het dankwoord zegt, met het idee dat het een heel eng verhaal moest worden. Daarin is Sophie Hannah niet geslaagd. Het verhaal heeft onsympathieke personages, het ontbreekt aan spanning en het is nergens “creepy”. Het is wat het is, een novelle over een irritante vrouw die het geluk voor het grijpen heeft maar het links en rechts laat passeren.