Een moorddadig diner

Spionageverhalen zijn zo oud als dat er inlichtingendiensten zijn en in de regel zijn ze vrij spectaculair opgezet in de trend van Robert Ludlum, Ian Fleming, John Le Carré en Harald King. Vaak zijn verhalen van de hand van deze auteurs groots opgezet en wordt dit versterkt doordat men bij verfilmingen daar nog een schepje bovenop doet. Zo niet het boek van Olen Steinhauer, Met geslepen messen, dat zich bewust in een hele kleine omgeving afspeelt.

In het Californische stadje Carmel by Sea ontmoeten twee ex-geliefden, Henry en Celia, elkaar voor een diner. Daarbij kijken ze terug op hun relatie, die echter van wantrouwen aan elkaar hing. Beide waren werkzaam voor de CIA en gestationeerd in Wenen.
Tijdens hun periode in Wenen worden ze geconfronteerd met een kaping van een vliegtuig uit Jordanië, die voor alle inzittenden dramatisch afloopt. Celia verlaat de CIA en sticht een gezin in Californië, maar blijft nachtmerries houden over de gebeurtenissen in Wenen. Henry kan dit slecht verkroppen en als blijkt dat er tijdens de kaping verraad is gepleegd vanuit de CIA, gaat hij achter de waarheid aan. Dit eindigt in een afspraak met Celia in een restaurant, waarbij duidelijk wordt dat een van beiden hier niet levend zal uitkomen.

Olen Steinhauer is een Amerikaanse schrijver uit Baltimore, die na de Lock Haven Universiteit in Pennsylvania op de universiteit van Texas in Austin een Master of Fine Arts als creatief schrijver heeft behaald. Zijn eerste echte publicatie was The Bridge of Sighs een historisch mysterie, dat zich afspeelt in Oost-Europa na de Tweede Wereldoorlog. Dit boek is het eerste deel van vijf uit de Yalta Boulevard Sequence. Het laatste deel verscheen in 2007.
In 2009 was Steinhauer gastprofessor voor Literatuur op de Universiteit van Leipzig, een instituut voor Amerikaanse studies. Tijdens zijn verblijf in Duitsland begon hij aan de Milo Weaver Trilogie, bestaande uit The Tourist, The Nearest Exit en An American Spy. In 2014 verscheen De Cairo affaire en in 2015 Met geslepen messen.

Het idee voor Met geslepen messen deed Steinhauer op toen hij een bewerking van het gedicht The Song Of Lunch zag. Een ontmoeting tussen twee geliefden die zich geheel in een restaurant afspeelt. Steinhauer wilde dit gegeven met een spionageverhaal vermengen, maar kwam al snel de beperkingen tegen om het op een kleine ruimte af te laten spelen.

Steinhauer schrijft, met de beperkingen die hij zichzelf oplegt, een heel goed verhaal. Zijn beschrijvingen van zijn personages zijn niet overdadig maar precies voldoende om een beeld te vormen over hun plek in het geheel.

De afspraak in het restaurant loopt als een rode draad door het verhaal maar door het terugblikken en de opbouw van het verhaal verveelt dit nooit.

Doordat de spanning vakkundig wordt opgebouwd blijft deze tot de laatste alinea aanwezig. Het verhaal wordt nooit voorspelbaar.

Het boek wordt in de ik-vorm verteld, maar doordat dit door twee personen wordt gedaan, is het soms onduidelijk in welke verhaalvorm je bent aanbeland. Dit vereist wel wat extra aandacht van de lezer.

Steinhauer heeft een aangename manier van schrijven en heeft niet veel woorden nodig om zich te uiten. Hij heeft Met geslepen messen een plezierig en goed boek afgeleverd.