De ruige entourage van Vernon

Al vanaf haar eerste roman Baise-moi  (‘Neuk me’), in Nederland uitgegeven onder de gekuiste titel Genaaid, is duidelijk dat Virginie Despentes (1969) expliciet taalgebruik en extreem geweld niet schuwt. Ze noemt de dingen bij naam en maakt de werkelijkheid niet mooier dan die is. Ook de door haar zelf gemaakte verfilming van dit boek over twee gewelddadige vrouwen liet weinig aan de verbeelding over; het werd een schandaalfilm die in Frankrijk in meerdere bioscopen werd geweerd. Bizar omdat films waarin mannen even gewelddadig zijn weinig problemen opleveren.

Ook in Het leven van Vernon zijn de mannen geen helden. Vernon Subutex verliest zijn platenzaak en inkomen en daardoor ook de meisjes die in de muziekscene rondfladderen. Als hij dan ook nog uit de bijstand wordt gegooid, wordt een begin gemaakt met zijn neergang. Zijn vrienden komen niet meer vanzelfsprekend bij hem langs in de platenzaak en afspraken moeten gepland worden. Pas "toen de eenzaamheid hem levend had ingemetseld" realiseert Vernon zich dat zijn vriendenkring uiteen is gevallen. Sommige vrienden zijn zelfs al overleden. Hij wordt uit zijn huis gezet en moet op zoek naar onderdak en eten.

In Het leven van Vernon wordt vooral de omgeving van Vernon nauwkeurig beschreven, de muziekscene met feestjes, alcohol, drugs en seks, zaken die je op den duur niet meer tot je nam "voor het genot maar om het gemis te verzachten." Despentes kent deze wereld van dichtbij, ze werkte eerder onder meer als prostituee, pornorecensente en muziekjournaliste. In de verhalen passeert een bonte stoet personen de revue, waarbij een verbindende rol is weggelegd voor de overleden muzikant Alex Bleach, die graag wrede onzin zong: ".. en als ik me in je armen vlij is dat omdat een andere vrouw niets wou weten van mij."

Niet alle personen zijn even boeiend en sommige beschrijvingen stoppen wat abrupt waarna weer een volgend personage wordt opgevoerd. Despentes schrijft vol vaart en soms extreem gehaast waarbij je het gevoel krijgt zelf van de speed te hebben gesnoept. Daarbij moet je oppassen niet over de subtiele teksten die in de woordenmassa zitten verweven heen te lezen. Despantes heeft geen hoge dunk van haar personages: "Alle mannen liegen" en een van de vrouwen streeft er naar met de meeste vaste relaties van haar vriendinnen naar bed te gaan, vooral als ze samen gelukkig lijken, het "geneest je van alle jaloezie, die het geluk van anderen opwekt." Feministes moeten het ook ontgelden: "brave moeders die hun kut alleen maar voelen als ze baren." De linkse kliek, de skinheads, niemand hoeft op veel respect te rekenen.

Langzaam maar zeker zakt Vernon in deze wereld verder af waarbij hij het jammer vindt dat "de verloedering niet dodelijk was." Hij belandt op straat waar hij wordt opgevangen door een van de krachtigste personages van het boek, een vrouw die er trots op is geen onderdak te hebben en die weet hoe je in deze wereld overleven kunt. Ook nadat ze door Skinheads in elkaar geslagen zijn en voor Vernon "het uiteindelijk is gebeurd: de leegte heeft hem opgeslokt."

Virginie Despentes overtuigt in Het leven van Vernon door de rake beschrijvingen van een subcultuur in de Parijse muziekwereld, waarbij je onmogelijk weg kunt kijken. Ondanks de vele personages houdt Despentes het tempo er in en laat het verhaal ook nog eens uitmonden in een grootse finale.