Magere inkleuring personages

In Confrontaties zit de zestienjarige Salomé Atabong vast in een jeugddetentiecentrum omdat ze twee schoolgenoten ernstig heeft mishandeld. Tijdens het lezen van de eerste hoofdstukken van deze roman moest ik regelmatig denken aan Witte Orleander van Janet Fitch. Ook een roman waarvoor de auteur onderzoek heeft gedaan. In haar geval naar het wel en wee binnen pleeggezinnen, waar Simone Atangana Bekono dat heeft gedaan voor haar beschrijvingen van het dagelijks leven binnen het detentiecentrum.
Janet Fitch dompelt je onder in het leven van Astrid die vanaf haar dertiende van pleeggezin naar pleeggezin wordt gestuurd en zich daar staande moet houden. Elke keer slaagt de schrijver erin om een levensecht beeld te schetsen van het gevoelsleven van Astrid en de (bij)figuren in deze verschillende pleeggezinnen. Waar Janet Fitch daarin slaagt, gaat het wat mij betreft bij Simone Atangana Bekono mis.
Ook in Confrontaties word je ondergedompeld in het gevoels- en gedachteleven van Salomé, de gebeurtenissen in het detentiecentrum en het effect dat dit heeft op haar. De bijfiguren die de gebeurtenissen een levensechtheid moeten geven blijven echter op afstand. Het blijven gekunstelde papieren personages die ik vaak niet eens voor me zie. En eigenlijk geldt dat ook voor het hoofdpersonages Salomé. Ook zij blijft op afstand: een puberend meisje met het daarbij horend ruziezoekend en tegendraads gedrag. Dat is jammer. Wat meer levensechtheid in de karakters had deze roman zoveel meer mee kunnen geven.
Want. eerlijk is eerlijk: gaandeweg komt de roman steeds meer op stoom. Hij verveelt niet. De verstrengeling van het racismethema met de ontwikkeling van haar eigen identiteit is boeiend.
Door de magere inkleuring van de personages vind ik termen als ‘intens’ en ‘indringend’ voor deze roman toch te hoog gegrepen. Daar is echt meer voor nodig dan dit.