Lezersrecensie
Hayes slaagt in de onvoorspelbaarheid, maar is dat wat de lezer wilt?
De tweede Terry Hayes - bizar dat het eigenlijk pas de tweede is. Na het ongekende succes van Ik Ben Pelgrim hebben de lezers maarliefst 10 jaar moeten wachten op een nieuw boek. De hoofdreden? Terry Hayes wil epische verhalen schrijven waar het publiek over blijft spreken - kwaliteit boven kwantiteit. Niet schrijven voor het schrijven, niet uitbrengen voor het uitbrengen. Waarschijnlijk ook bijschaven, want de release van Sprinkhaan is meerdere keren, over meerdere jaren uitgesteld.
Het was even geleden dat ik een dikke pil gelezen had, maar al schreef Terry Hayes 2 of 2,000 pagina’s - ik zou het lezen. Trefwoorden zoals Terry Hayes, thriller, spionage, CIA, Westerse wereld en terrorisme hadden direct mijn interesse. Een leuk feitje is dat het boek meer dan 1 miljoen woorden bevat. De cover van het boek valt op door de gekleurde vleugels van een sprinkhaan op een zwarte achtergrond.
Het boek wordt verteld vanuit de hoofdpersonage Kane, een voor de CIA werkzame spion op het allerhoogste level. Kane wordt alleen ingeroepen als meerdere afdelingen de zaak niet afgedaan krijgen. Kane is een spion werkzaam in Verboden Gebieden, de niemandslanden van Iran, Pakistan en Afghanistan en is een agent met een rijke achtergrond van zaken. De reden dat hij dit niveau bereikt heeft komt vooral door zijn talenknobbel. Hayes heeft een heerlijke schrijfstijl, vanaf de eerste pagina’s was ik gelijk in de flow en het boek leest simpelweg als een trein. Het verhaal gat over de intense klopjacht op de man welke leiding geeft aan het Leger van de Zuiveren, wiens identiteit onbekend is - maar naarmate het verhaal vordert weten we dat het gaat om “De Sprinkhaan”. Kane verteld vanuit zijn eigen perspectief en brengt vaak al in de eerste pagina’s een referentie naar de toekomst van het verhaal. Het verhaal, de spanning, de zeer intense klopjacht en de details lenen zich ideaal om verfilmd te worden, zonder dat het boek leest als een filmscript. De schrijver geeft, na Ik Ben Pelgrim, opnieuw inzage in de mogelijkheden van wetenschap en biotechniek en de laatste technologieën, wat misschien eigenlijk wel veel verder geavanceerd is dan wat in het algemeen publiek bekend is en ik denk dat dit een mooie waarschuwing en eye-opener is voor iedereen die het boek leest.
Vanaf een pagina of 550-600 slaat het boek om als een blad aan een boom en krijgt het verhaal en hierdoor ook het genre een flinke wending. Dit is een compleet onvoorspelbare wending, wat in mijn ogen ten koste gaat van de kwaliteit. De onvoorspelbaarheid van deze switch, zorgt er ook voor dat de climax van het verhaal voorspelbaar wordt.
Gezien deze gedurfde keuze wilde ik meer weten over het “waarom” en viel mij oog op de postcast van Thrillzone (note: niet gesponsord). In deze podcast (directe link: https://open.spotify.com/episode/6Ceesq3M8tXscXgMmQCsw4?si=169b707dfb954ec9 ) geeft Hayes aan dat hij onvoorspelbaar wilt zijn, dat hij een verhaallijn in zijn hoofd had en een situatie wilde creëren zoals in Sprinkhaan. “I do have a habit of walking around, creating narrative problems for myself - how would you solve such and such”. De reden is helder: Hayes wil onvoorspelbaar zijn, dat is meer dan gelukt - maar of dat ook de smaak is van thriller lezers? Ik denk dat het cliche antwoord “smaken verschillen” hier gepast is.
Mijn conclusie is dat Terry Hayes opnieuw de tongen los maakt binnen de (thriller)boekenwereld en hij hiermee is geslaagd in zijn eigen doelstelling: kwaliteit boven kwantiteit en ervoor zorgen dat je indruk en impact maakt. De hoge verwachtingen zijn in mijn ogen helaas niet volmondig waar gemaakt; de wending in het verhaal zorgt voor teveel wrijving. Wie weet komt er ooit nog een Pelgrim 2, of een nieuwe stand-alone, ik hoop oprecht dat we niet opnieuw 10 jaar hoeven te wachten. Sprinkhaan was in mijn ogen te goed om zo lang op te hoeven wachten.
Mijn dank aan de 4 vertalers (Miebeth van Horn, Hilke Makkink, Catalien van Paassen en Erik de Vries, welke in een bijzonder korte tijd de vertaling hebben gerealiseerd.
Het was even geleden dat ik een dikke pil gelezen had, maar al schreef Terry Hayes 2 of 2,000 pagina’s - ik zou het lezen. Trefwoorden zoals Terry Hayes, thriller, spionage, CIA, Westerse wereld en terrorisme hadden direct mijn interesse. Een leuk feitje is dat het boek meer dan 1 miljoen woorden bevat. De cover van het boek valt op door de gekleurde vleugels van een sprinkhaan op een zwarte achtergrond.
Het boek wordt verteld vanuit de hoofdpersonage Kane, een voor de CIA werkzame spion op het allerhoogste level. Kane wordt alleen ingeroepen als meerdere afdelingen de zaak niet afgedaan krijgen. Kane is een spion werkzaam in Verboden Gebieden, de niemandslanden van Iran, Pakistan en Afghanistan en is een agent met een rijke achtergrond van zaken. De reden dat hij dit niveau bereikt heeft komt vooral door zijn talenknobbel. Hayes heeft een heerlijke schrijfstijl, vanaf de eerste pagina’s was ik gelijk in de flow en het boek leest simpelweg als een trein. Het verhaal gat over de intense klopjacht op de man welke leiding geeft aan het Leger van de Zuiveren, wiens identiteit onbekend is - maar naarmate het verhaal vordert weten we dat het gaat om “De Sprinkhaan”. Kane verteld vanuit zijn eigen perspectief en brengt vaak al in de eerste pagina’s een referentie naar de toekomst van het verhaal. Het verhaal, de spanning, de zeer intense klopjacht en de details lenen zich ideaal om verfilmd te worden, zonder dat het boek leest als een filmscript. De schrijver geeft, na Ik Ben Pelgrim, opnieuw inzage in de mogelijkheden van wetenschap en biotechniek en de laatste technologieën, wat misschien eigenlijk wel veel verder geavanceerd is dan wat in het algemeen publiek bekend is en ik denk dat dit een mooie waarschuwing en eye-opener is voor iedereen die het boek leest.
Vanaf een pagina of 550-600 slaat het boek om als een blad aan een boom en krijgt het verhaal en hierdoor ook het genre een flinke wending. Dit is een compleet onvoorspelbare wending, wat in mijn ogen ten koste gaat van de kwaliteit. De onvoorspelbaarheid van deze switch, zorgt er ook voor dat de climax van het verhaal voorspelbaar wordt.
Gezien deze gedurfde keuze wilde ik meer weten over het “waarom” en viel mij oog op de postcast van Thrillzone (note: niet gesponsord). In deze podcast (directe link: https://open.spotify.com/episode/6Ceesq3M8tXscXgMmQCsw4?si=169b707dfb954ec9 ) geeft Hayes aan dat hij onvoorspelbaar wilt zijn, dat hij een verhaallijn in zijn hoofd had en een situatie wilde creëren zoals in Sprinkhaan. “I do have a habit of walking around, creating narrative problems for myself - how would you solve such and such”. De reden is helder: Hayes wil onvoorspelbaar zijn, dat is meer dan gelukt - maar of dat ook de smaak is van thriller lezers? Ik denk dat het cliche antwoord “smaken verschillen” hier gepast is.
Mijn conclusie is dat Terry Hayes opnieuw de tongen los maakt binnen de (thriller)boekenwereld en hij hiermee is geslaagd in zijn eigen doelstelling: kwaliteit boven kwantiteit en ervoor zorgen dat je indruk en impact maakt. De hoge verwachtingen zijn in mijn ogen helaas niet volmondig waar gemaakt; de wending in het verhaal zorgt voor teveel wrijving. Wie weet komt er ooit nog een Pelgrim 2, of een nieuwe stand-alone, ik hoop oprecht dat we niet opnieuw 10 jaar hoeven te wachten. Sprinkhaan was in mijn ogen te goed om zo lang op te hoeven wachten.
Mijn dank aan de 4 vertalers (Miebeth van Horn, Hilke Makkink, Catalien van Paassen en Erik de Vries, welke in een bijzonder korte tijd de vertaling hebben gerealiseerd.
3
4
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Troyee
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
