Het verdriet van een roddeljournalist

Guido den Aantrekker (1966) is voornamelijk bekend vanwege het feit dat Daphne Deckers hem in 2007 heeft verwond op een feestje. Den Aantrekker had in roddelblad Story een artikel over haar geschreven. Deckers was daar niet zo blij mee en drukte een glas in zijn gezicht met als gevolg dat de roddeljournalist de dagen erna zelf in het middelpunt van het entertainment nieuws stond. Den Aantrekker schrijft als “onthullingsjournalist” nog steeds de Story vol, maar schreef daarnaast ook zijn romandebuut: De kinderhater. De schrijver heeft niet te klagen over aandacht. Kranten, radio of televisie; overal mocht hij aanschuiven om over zijn -voor een groot deel- autobiografische roman te praten.

In het boek maken we kennis met Tycho Ittervoort. Tycho is nieuwsjager voor een schandaalblad. We leren hem kennen als womanizer zonder zorgen. In de eerste helft van het boek (maar eigenlijk door het hele boek heen) pocht de hoofdpersoon met merkkleding, luxe restaurants en auto’s. Ook vliegt Tycho in een dag heen en weer naar Milaan om daar eens goed te shoppen. Dat doet hij namelijk elk jaar. Kortom: Tycho heeft het zeer met zichzelf getroffen. Op een dag ontmoet hij Faye, een oud-klasgenoot. Hij valt als een blok voor haar. Faye heeft een kind uit een eerdere relatie en al snel blijkt dat Tycho niet alleen maar heel goed met vrouwen om kan gaan, maar dat hij ook vaderlijke kwaliteiten heeft. Tycho en Faye willen na deze ontdekking dan ook samen een kind. Faye raakt zwanger maar hun zoon Olivier komt uiteindelijk dood ter wereld. Over dat verdriet en de maanden en vele miskramen daarna gaat De kinderhater.

De roman kent mooie, grappige en emotionele passages, want schrijven kan Den Aantrekker wel degelijk. De hoofdstukken die een inkijkje geven in het (werk)leven van een roddeljournalist zijn zeer vermakelijk. Het is een vlot geschreven boek over een hip geslaagd bestaan met seks, hard werken en lol maken, en uiteindelijk een tegenslag die zijn leven tot stilstand brengt. Wat dat betreft heeft schrijver Kluun er een concurrent bij.

Toch weet de roman van Guido den Aantrekker niet volledig te raken. Het vlotte schrijven wat bij de geestige en de stoere Tycho- scènes wel werkt, lijkt bij de verdrietige passages juist een beetje in de weg te zitten. Zo wordt de crematie van Olivier weer net iets te geestig en cynisch beschreven waardoor Tycho met zijn verdriet te weinig bij de lezer komt. De grap lijkt door de schrijver gebruikt te worden als een soort zelfbescherming. En op die manier blijft het enorme verdriet van een kind verliezen –  want dat staat buiten kijf-  net iets teveel plakken op papier.