Joe O'Loughlin heeft geen baard

De boeken van Robotham bieden altijd meer dan de achterflap kan vermelden. Dat komt mede door de personages, die gelukkig steeds weer terug keren (dit is inmiddels deel 4, na De Verdenking, Het Verlies en Gebroken): Vincent Ruiz, gepensioneerd rechercheur is een geweldig karakter; Julianne - Joe's (nog steeds) echtgenote - Charlie en Emma - zijn dochters - zijn dat ook en Joe O'Loughlin zelf is een man om wie ik steeds meer ga geven. Professor Joseph - zeg maar Joe - O'Loughlin lijdt aan Parkinson, maar hij lijdt ook aan een syndroom dat ervoor zorgt dat hij steeds in het centrum van een intrige terecht komt en er zich mee bemoeit omdat hij de zaken anders beschouwt dan de politie dat doet. En omdat het personen betreft in zijn directe omgeving.
Joe is psycholoog en hierdoor bekijkt hij de zaken soms van een andere kant. De rechercheurs, die ook telkens terugkeren, zijn eveneens heerlijke personages. Ronnie Cray bijvoorbeeld, die kan niet stuk. In Boetedoening is Sienna, een vriendin van zijn dochter Charlie, betrokken geraakt bij een smerige zaak. Haar vader is vermoord en zij, Sienna, wordt verdacht. Joe denkt daar het zijne van en komt door zijn betrokkenheid en bemoeienis zelf ook ernstig in de problemen. Gelukkig kan hij zo nu en dan een beroep doen op zijn vriend Vincent Ruiz.

Eerder vroeg ik mij hardop af waarom de verhalen van Robotham niet verfilmd zijn. Zijn romans zijn zo beeldend. Anneke Gieling reageerde hierop en vertelde dat enkele boeken als televisieserie zijn verschenen in Duitsland en ze merkte terecht op dat de verhalen die Robotham in Engeland laat afspelen, zich niet leenden voor een variatie in Duitsland. Nu stuitte ik onlangs op de serie Suspect (bij de NPO) en ik las tot mijn verrassing in de beschrijving van deze serie de naam Joe o' Loughlin. Dus toch verfilmd? Jazeker. Maar na één aflevering te hebben gekeken, ben ik afgehaakt. Mijn Joseph O'Loughlin heeft geen baard, mijn Vincent Ruiz is niet zwart (Robothams' Ruiz trouwens ook niet), de Julianne en de Charlie waren niet die van mij en ik werd weer geconfronteerd met het adagium dat je nooit een verfilming moet gaan zien van een boek waar je van hebt genoten. Er zijn nog een aantal titels verschenen in deze reeks en ik ben van plan ze allemaal te gaan luisteren. Ja, luisteren. Als je Wilbert Gieske deze verhalen hebt horen voorlezen, dan weet je zeker dat Joe O'Loughin geen baard heeft.