Avonturenroman met moeder

Het is wel duidelijk dat "Daar waar de rivierkreeften zingen' een standaard is geworden waar andere boeken zich mee kunnen meten. En dat gebeurt erg vaak. Soms is de vergelijking absurd, zoals bij 'Ga als een rivier', waarvoor een zin uit een recensie in Mezza AD wordt aangehaald: "Nog beter dan 'Daar waar de rivierkreeften zingen'" . Ik vind dit bijna een belediging voor 'rivierkreeften'. Zo kun je het Sinterklaasjournaal ook vergelijken met Jinek omdat beide programma's door een vrouw worden gepresenteerd.
Net als bij het boek van Delia Owens verhaalt dit boek over een meisje dat het alleen moet zien te rooien, maar daarmee houdt elke vergelijking ook op. Dit is een avonturenroman zonder al te veel diepgang en weinig ontwikkeling van de hoofdpersoon. Een avonturenroman die qua sfeer te vergelijken valt met 'De avonturen van Huckleberry Finn' van Mark Wain en qua ontberingen met 'Alleen op de wereld'. Een avonturenroman met een moeder in de hoofdrol, dat dan weer wel.
Het gaat Victoria niet voor de wind, zeker niet nadat ze Will Moon, een indiaan, had ontmoet, want in het overwegend racistische Amerika van de jaren '40 moest men niet veel hebben van indianen of ander gekleurd volk. Ze vlucht, overleeft behoorlijk wat ontberingen en staat na jaren weer op om iets van haar leven te maken. Dat gaat eigenlijk helemaal zo slecht nog niet, al moet ze wat kleine hobbels nemen, maar die hobbels stellen niet veel meer voor na wat ze eerder heeft meegemaakt. Af en toe sloeg ik maar stukken over, want de opsommingen van alle ontberingen geloofde ik soms wel.
Desalniettemin weet ik dat er lezers zijn die hebben gesmuld van dit boek en die hier en daar niet in staat waren hun tranen te bedwingen; gelukkig maar.