Mooi uitgangspunt, onvoldoende diepgang

Iemand vermoorden terwijl je aan het slaapwandelen bent? Ben je op dat moment voor de wet ontoerekeningsvatbaar? Dan is het de perfecte moord. Mooi uitgangspunt.
Tel daarbij op het terugtredingssyndroom: een rond 2000 voor het eerst in Zweden geconstateerd syndroom waarbij kinderen (meestal van vluchtelingen) in diepe slaap geraken. Vergelijkbaar met een coma. De kinderen reageren op niets of niemand, ze praten niet en de ogen blijven gesloten. Ze worden in leven gehouden door sondevoeding. De wetenschap staat nog steeds voor een raadsel. Goed uitgangspunt voor een verhaal.

Kortom: de uitgangspunten voor dit boek beloven een superspannende thriller.
Helaas: die belofte wordt niet waargemaakt.
De schrijfstijl is vlot, de karakters zijn goed uitgewerkt en er zijn zeker een aantal verrassende wendingen en aardige plot-twists. Probleem is het lage tempo: het verhaal verloopt veel te traag voor dit genre. Vooral de laatste paar hoofdstukken. Wat een drama.
Daarnaast blijft het verhaal te oppervlakkig en ontbreekt de diepgang en complexiteit. Een thriller als deze moet op zijn minst boeiend genoeg zijn om de onlogische momenten geloofwaardig te maken. En zo boeiend is het verhaal dus niet, waardoor de logica van de lezer de boventoon blijft voeren.
Je zit niet in het verhaal maar zweeft er losjes boven.

Vanwege de veelbelovende uitgangspunten (ik had nog nooit gehoord van het terugtredingssyndroom) toch nog een driesterren waardering.