Betoverend!

In lyrisch proza en zeer overtuigend vanwege de langzame en geleidelijke ontwikkeling, verteld in de derde persoon verleden tijd, is dit een sprookje zoals het hoort te zijn. Magisch, betoverend maar vooral ook donker, gruwelijk en zonder happy end. Alleen die setting al! Een middeleeuws dorpje in de noordelijke bossen van Rusland met een sfeer van magie en de belofte van verschrikkingen.

En die sfeer ... dat is hier het sleutelwoord: De Beer en de Nachtegaal vangt dat gevoel van onzekerheid en bijgeloof. De personages bevinden zich ergens tussen oud en nieuw; gelovend in moderne religie, maar nog steeds diep verbonden met de verhalen van weleer - de wezens die zich in het donker verstoppen, de huiselfen, de demonen die in elke hoek op de loer liggen, de geesten die in het bos leven. Typische Russische termen en namen geven extra sfeer aan het geheel: vodjanoy, vazila, roesalka, kokosjnik, gospodin, devoesjka, batjoesjka. Spreek die maar even hardop uit, heerlijk toch!?
Overigens zijn er een namenlijst en een woordenlijst opgenomen in het boek. Helaas helemaal op het eind; zoiets moet toch echt voor in een boek en niet helemaal achteraan.

Over eind gesproken … het verhaal sluit af met een overheerlijke cliffhanger: zou onze protagoniste Vasya een relatie aan kunnen gaan met de onsterfelijke koning winter Morozko?
Op naar deel twee.