Sprookje boordevol sfeer

Eindelijk dan de grote finale van deze trilogie, waar alles naar toe werkt: de slag bij Koelikovo. Een veldslag die echt heeft plaatsgevonden en wel in 1380. De eerste keer dat vele kleine vorstendommen zich organiseerden onder bevel van de grootvorst van Moskova en ten strijden trokken tegen te Tataren. En wonnen. Die succesvolle samenwerking wordt soms wel gezien als de geboorte van de Russische natie.

Deze historische basis wordt door Arden fenomenaal uitgewerkt tot een sprookjesversie waarbij een tweede strijd wordt gevoerd en wel die tussen gelovige mensen en de tsjerti. Wat zijn tsjerti? Dat is niet in 1 woord te omschrijven. Het zijn onzichtbare wezens die als taak hebben om ergens op te passen. Als een duveltje of als een engeltje, zegt het maar. Een tsjerti past op een bos, op een rivier of op paddenstoelen. Maar ook op je huis, op je kachel of op het badhuis. De tsjerti worden langzaam maar gestaag verdreven (ze vervagen min of meer) door het christelijk orthodoxe geloof dat zich over het land verspreidt.

Onze groenogige protagonist Vasja met haar bovennatuurlijke gaven voelt zich geroepen om haar volk te verenigen met de tsjerti om op die manier de Tataren te overwinnen. Ze wordt daarbij tegengewerkt én tegelijkertijd geholpen door een geniaal bedachte tweeling: de vorstdemon Morozko en de chaosdemon De Beer. En – zoals het hoort in een goed sprookje – er zijn romantische verwikkelingen: Vasja en Morozko worden verliefd … een onmogelijk liefde zo lijkt het.

Wat vooral opvalt in deze boeken is de sfeer die Arden neerzet. Fantastisch. Ik wil veel meer lezen over het middeleeuwse Rusland. Maar dan wel inclusief de heksen, geesten, demonen en noem maar op.
Ik heb genoten.
Een dikke aanrader, deze trilogie.