Het geheugen van water

Was er in de vorige roman van Shafak een pratende vijgenboom die de geschiedenis van Cypres belichtte, volgen we dit keer een waterdruppel in zijn eeuwigdurende cyclus op en rond de aarde.
Geniaal bedacht en schitterend uitgewerkt.

We starten in het oude Mesopotamië. De druppel valt in het haar van despoot Assurbanipal. Als ‘erudiete koning’, die leiding geeft aan een buitengewone bibliotheek met het Gilgamesj-epos, is Assurbanipal op de hoogte van het radicale potentieel van het vertellen van verhalen. We snellen vooruit naar het Victoriaanse Londen waar de regendruppel een sneeuwvlok is geworden die valt op de tong van baby Arthur terwijl zijn berooide moeder hem ter wereld brengt aan de oevers van de Theems. De druppel komen we weer tegen in 2014 als de negenjarige Narin wordt gedoopt in het water van de Tigris. Ze is onderdeel van het Jezidi-volk en hun tragische geschiedenis komt uitvoerig aan het licht. Een laatste hoofdrolspeelster is Zaleekhah Clarke die in 2018 verhuist naar een woonboot aan de Chelsea Embankment. De rode draadjes en de kruisverbanden tussen deze tijdperken zijn er in alle soorten en maten, soms ook wat vergezocht. Maar mij hoor je niet klagen. Ik vind het fantastisch bedacht allemaal. De meeste indruk maakt het verhaal over het Jezidi-volk dat op de vlucht moet voor en grotendeels afgeslacht wordt door ISIS-militanten. Over de Jezidi’s heb ik veel opgezocht tijdens het lezen. Maar ook over de geschiedenis van Mesopotamië, de geografie van de Tigris, de artefacten die door ISIS vernield zijn en natuurlijk het gedicht van Gilgamesj. Wat een onderzoek moet Shafak hebben verricht om dit boek te schrijven. En het klinkt allemaal erg veel, maar dit boek werkt echt magisch en inspireert tot verdere verdieping in de geschiedenis. Op die manier heeft het mij (mijn kennis) verrijkt.
Een meesterwerk.