De (on)eindigheid van het leven

Wat een prachtig mooie melancholieke zintuigelijke schrijfstijl in een combinatie van Turkse tradities en klassieke mythologie. Ik heb ervan genoten. Zoek niet naar spanningsbogen of plotwendingen, of een plot überhaupt. Die vind je allemaal niet.
Dit is poëzie. Dat raakt je of het raakt je niet. Mij heeft het geraakt.

Erkan beschrijft het gevoel dat mij ook kan overvallen op een vliegveld. Het gevoel van herhaling, van het in cirkels blijven draaien. Dat gaat bij mij op zo'n moment nog een stapje verder als in: het gevoel van ‘waar zijn we als mensheid eigenlijk mee bezig?’. Het vliegveld is daarbij een supermetafoor van eindeloos komen en gaan. De roltrappen, de liften, de lopende band voor koffers, de lopende band voor mensen. Het komen en gaan van auto’s, bussen, treinen aan de ene kant en het komen en gaan van vliegtuigen aan de andere kant.

Bekijk het van nog iets verderaf en je ziet een 8-vorm: mensen gaan van huis naar het vliegveld, vliegen naar hun bestemming en weer terug naar het vliegveld en vervolgens naar huis. Die beweging vormt een 8 of ook wel de vorm van het oneindigheidssymbool. Oneindige lussen waar geen eind aan komt, de Möbiusband: knip een strook papier doormidden, draai 1 uiteinde een halve slag en plak ze weer aan elkaar. Er ontstaat een ruimtelijk figuur waar je eindeloos over kunt blijven lopen. En elkaar eindeloos kunt blijven ontmoeten om snel weer afscheid te moeten nemen. Maar wil je dat ook? Eindeloos mee in die maalstroom? Of misschien wil je wel, maar kun je niet mee om wat voor reden dan ook. En sta je aan de zijlijn in een rusteloos berusten. Steeds meer mensen lijken tegenwoordig aan de zijlijn te staan en zijn bang om te verlaten en bang om verlaten te worden. Kun je dat oefenen? Afscheid nemen? Afscheid nemen is omdraaien, weglopen en niet meer omkijken.

De kleinere metaforen die Erkan gebruikt, vind ik ook treffend en goed gevonden. Bijvoorbeeld “Haar lippen bewegen driftig terwijl de woorden klankloos in stukken worden gehakt door de denderende metrostellen”.
Enkele typisch Belgische woorden of uitdrukkingen dragen voor mij juist bij aan de sfeer. Zoals het gebruik van het woord ‘dicht’ in plaats van ‘dichtbij’. Ik dacht eerst dat het een typefout was, maar het komt in dit verhaal vaker voor. Een zin als: “Hij kwam zo dicht, en toch duwde hij haar weer weg”. Waar dichtbij nog een zekere opening voorspelt, is dicht toch echt dicht. Het past in dit verhaal.

Ik was aangenaam verrast door dit debuut. Dat smaakt naar meer.