Saai. Saai. Saai.

You hate it or you love it.
Gelukkig is het een redelijk dun boekje geworden want voor mij was het verloren tijd.
Ik snap de ophef ook niet. Er zijn veel meer en veel betere boeken geschreven over astro- en kosmonauten die – terwijl ze daar boven rondzweven – aan het filosoferen slaan over de oneindigheid van de ruimte en de zin van het bestaan. Een onderwerp dat mij zeer aanspreekt. Dan is de telleustelling natuurlijk ook des te groter op het moment dat alleen de uitgekauwde onderwerpen weer voorbij komen en geen enkele nieuwe kakelverse gedachte. En dan kun je handig schrijven dat er geen nieuwe gedachten bestaan, alleen oude die op nieuwe momenten ontstaan. Te makkelijk. Ik word er niet opgewonden van.

Miljarden jaren sinds de oerknal in 1 kalenderjaar proppen, waarbij Jezus 4 seconden gelden geboren werd. Een prachtig gedachtenexperiment. En een auteur kan dat uitstekend gebruiken als het in het verhaal past maar het wordt nu als een losstaand iets en een nieuwe gedachte gepresenteerd. Vermeld er dan ook de naam bij van de bedenker van deze kosmische kalender (Carl Sagan).

Het verhaal is zonder plot, de lezer cirkelt alleen maar rond net als het ruimtestation dat om de aarde draait.
En misschien is dat het dan ook? Als metafoor?
Of is het meer als een soort gedicht bedoeld? Ik weet het niet. Dan gaat het mijn pet te boven.

De helft van het verhaal bestaat uit onzinnige lijstjes waar ik de toegevoegde waarde niet van begrijp. Zoiets als dit: Afrika. Australië. Eilanden. Antarctica. De oceaan. De oceaan. De oceaan. De woestijn. Land, het land. De zon. Zon. De maan, de maan. Mars, de maan. Het donker. Het donker. En gaan we nou letterlijk de Grote Meren opsommen? Alle vijf?!

Maar toegegeven: op momenten is de schrijfstijl poëtisch en lyrisch.
Helaas: die momenten zijn spaarzaam.

Ik heb mijn eigen lijstje: saai, saai. Saai. En saai. Saai.