Verrassend leeg

Het thema spreekt mij aan. Lijkt me iets dat in de toekomst goed mogelijk is – hoe beangstigend ook. De gelatenheid waarmee de orgaandonaties worden ondergaan legt een hele beklemmende sfeer over het verhaal. Knap gedaan.

De vertelstijl vind ik minder. Da’s persoonlijke smaak. In de eerste persoon verteld, zijn het herinneringen aan drie verschillende periodes in het leven van Kathy. Hoofdzakelijk in chronologische volgorde met soms toespelingen op een andere periode. Dialogen zijn spaarzaam, de lezer zit vooral in het hoofd van Kathy en daarmee ontstaat een overweldigende innerlijke monoloog. Verwarrend wordt het als Kathy af en toe spreekt over – of tegen – een ‘jij’, een tweede persoon. Met veel details en herhalingen ontstaan zo meerdere lagen. Maar meerdere lagen zorgen niet altijd voor meer diepte en dat is wat ik mis in dit verhaal.

Het boek heeft een doordacht uitgangspunt met veel potentieel voor filosofie, theorie en debat. Het is vakkundig geschreven. Voor mij slaagt Ishiguro er helaas niet in om dat potentieel waar te maken.
Hij pakt zijn eigen thema's niet aan waarmee een verrassend leeg eindproduct is ontstaan.