Een moderne horrorklassieker

Wat Tremblay heel goed kan: spelen met de verwachtingen van de lezer. Hij blijft maar uitstellen en uitstellen, maar niet op een vervelende of langdradige manier. Met ingehouden adem wil je eigenlijk voortdurend - heel stiekem - het laatste hoofdstuk lezen.
Maar iets weerhoud je van vooruit bladeren … bedrieger!

Pagina na pagina van koppige impasse en escalerende spanning en het verhogen van de inzet en het zich afvragen wat echt is en wat niet, en hoe eindigt zoiets voor alle betrokkenen? De invalshoek ‘vreselijke dingen die sympathieke mensen overkomen’, het kruipt onder je huid, dat beloof ik je. Wat zou jij doen als je in de schoenen stond van Eric en Andrew en hun geadopteerde dochter Wen?

Tremblay speelt het slim door nooit ver af te dwalen van het realistische, in termen van de reacties van personages. Het blijft redelijk dicht bij gewone ouderlijke moed, en vervalt gelukkig niet in Liam-Neeson-bad-assery. Eric en Andrew hebben deze vaardigheden niet, ze doen wel hun best.
En Wen is ook een geweldig karakter: aantrekkelijk en slim en af en toe bazig, zoals zevenjarige meisjes dat kunnen zijn. Haar worsteling om te verwerken wat er aan de hand is en hoe ze moet reageren, draagt bij aan uitstekend drama.

Als je de ‘tension’ in dit boek niet herkent, dan wordt het een hele grote tegenvaller. Ik zie veel slechte reviews van gefrustreerde lezers omdat ze geen antwoord krijgen op de vele vragen die tijdens het lezen opduiken.
Maar dan begrijp je de intentie dus niet. In je leven is er nu eenmaal drama en daarmee heel veel vragen waar je geen antwoord op krijgt en ook nooit op zúlt krijgen. Da’s frustrerend, maar hé: get over it.

Hoogtepunt van horror en spanning.

Een moderne horrorklassieker.