“Neem me mee”, vraagt de jonge tiener Atte midden in de nacht aan Leona en Danilo. Hij zwerft rond in pyama en kan niet naar huis. Zegt hij. Eenmaal bij Leona thuis – haar man is onder verdachte omstandigheden overleden – begint de eigenzinnige en slimme knaap eisen te stellen. Hij chanteert ze zelfs door te dreigen de politie te vertellen dat het tweetal hem heeft ontvoerd. En gemarteld en opgesloten. Danilo, gefrustreerd schrijver en uitbater van een rendez-vous hotel (dat doet denken aan een armoedige uitvoering van Sliver) krijgt een helder idee: ze gaan die ontvoering daadwerkelijk uitvoeren. Atte vindt het fantastisch en werkt overal aan mee, maar wil eigenlijk ook ontsnappen om het verhaal nog echter te doen lijken. Leona heeft er (steeds meer) moeite mee omdat ze eerder al met de politie in aanraking is gekomen. En de speurders? De leden van de Coördinatiecel tasten in het duister, net als de spionerende gepensioneerde overburen.

Schellaert neemt nogal wat hooi op zijn vork. Het verhaal is gelardeerd met terugblijk naar het verleden en vanuit de toekomst. Bovendien is het hoofdpersonage een schrijver waarvan het eerste verhaal ook is opgenomen. Overbodig, net als de vele seksscènes en uitwaaierende gedachtengangen. Dat maakt het allemaal nogal breedlopig. Het skelet van het verhaal is prima, maar aan de uitwerking hangt veel te veel vlees aan waardoor het uiteindelijk aan body ontbreekt. Niet doen, dus.