Ida vs Lewy Body – Een waanzinnige strijd met dementie

Mijn leeservaring:
Vanaf het voorwoord greep het geschrevene me aan, je proeft de liefdevolle sfeer in de prachtig gekozen woorden van Terry.
Waarschijnlijk hoef ik aan niemand die iemand met dementie in zijn omgeving heeft/had uit te leggen wat een impact deze rotziekte heeft op zijn of haar omgeving. Lewy Body gaat (in mijn beleving door het lezen van dit boek) echter nog een stapje verder. De waanbeelden, hallucinaties opgeteld bij de vertwijfeling en de angsten maken het geheel zo intens verdrietig dat ik regelmatig even het boek moest neerleggen omdat ik niets meer kon lezen door de tranen die over mijn wangen biggelden. Ik moest steeds maar denken aan een paar zeer geliefde mensen die te kampen kregen/hebben met dementie. Dat iemand deze hevige emoties bij je op weet te roepen is alleen al een diepe buiging waard voor de auteur.

Het boek wordt geschaard in de categorie Romans, maar het had wat mij betreft ook wel een bijvoeging mogen hebben van Fantasy. Het boek bestaat namelijk uit twee verhaallijnen die flawless in elkaar over lopen. Aan de ene kant lezen we dat Ida op een missie is die voortkomt uit haar verleden, zoveel mogelijk natuur proberen te redden en behouden om het maar even kort door de bocht te zeggen, we willen tenslotte geen spoilers!! Dat dit slechts waanbeelden zijn is overduidelijk, maar toch weten we meteen waar Ida's hart ligt.
Ook haar kinderen zijn natuurlijk geen seconde uit haar gedachten. De kinderen bezoeken haar regelmatig in het verpleegtehuis waar Ida woont. Al naar gelang Ida's geheugen haar steeds meer in de steek laat wordt het verdriet ook veel intenser uiteraard.

Ik kan niet anders zeggen dan dat het boek geniaal is opgebouwd, de verhaallijnen lopen zo mooi in elkaar over. De realiteit en de fantasie vullen elkaar als het ware aan, versterken het geheel waardoor je op een heftige manier wordt meegesleept in Ida's leventje. Dat dementie niet te genezen is sluimert als een giftige slang in je achterhoofd, je weet dat dit niet goed afloopt voor desbetreffende patienten, toch wil je graag doorlezen om te beleven hoe Terry dit verhaal tot een einde breit.

Chapeau, ik was ondanks mijn tranen en mijn herinneringen zeer onder de indruk van dit “fantastische” verhaal waarbij we een klein inkijkje krijgen in het surrealistische/realistische hoofd van iemand met Lewy Body. Waarschijnlijk is deze vorm niet bij veel mensen bekend en zou het kunnen zorgen voor wat meer empathie/inlevingsvermogen bij diegenen die te kampen hebben met dit verschijnsel, al is het alleen al voor de mensen die niet direct te maken hebben met Lewy Body maar wel met hun naasten. Het is waarschijnlijk moeilijk te verwoorden voor sommigen wat deze ziekte inhoudt, maar Terry van Lierop weet het op een wonderbaarlijk knappe manier te schetsen. Je voelt en proeft, je beleeft.
Dat op zich al maakt dit boek tot een verrekte knap staaltje schrijfkunst!
Ook uiteraard een vermelding over de cover. Deze is gemaakt door Terry's dochter Guusje Sijbers, een kunstenares met meer talent in het bovenste kootje van haar pink dan ik in mijn hele ledematen bij elkaar ;-)
https://josesprakeloos.blogspot.com/2020/06/ida-vs-lewy-body.html