Angstaanjagende eenzaamheid... zelfs bij de mensen die je zou moeten kunnen vertrouwen – familie.

Het kruipt stiekem maar vastberaden onder je huid, je voelt de wanhoop, je proeft de angst en de twijfel. Wat een hel lijkt me dat!

Chloe is bijgekomen in het ziekenhuis na, wat haar verteld is, een zeer ernstig ongeluk. Haar ouders en zus nemen haar mee naar huis. Maar zijn dit wel haar ouders? Het voelt allemaal zo ontiegelijk bizar. Niets kan ze zich herinneren! Het lijken in haar ogen wel vreemden die maar doen alsof ze het beste met haar voor hebben.
Als ze op een gegeven moment flashbacks heeft in haar dromen, bekruipt haar het gevoel dat iedereen tegen haar liegt, dat ze dingen achterhouden, dat haar ergste nachtmerrie nog moet komen.
Haar vader geeft maar mondjesmaat info, haar moeder en zus mogen blijkbaar geen kruimel info van vader geven. Vader is psychiater in een ziekenhuis en probeert thuis door middel van therapie met Chloe haar leventje weer op de rit te krijgen. Over haar succesvolle baan en collega's, haar eigen huis, het noodlottige ongeval etc.. Maar klopt wel alles wat hij beweert en waarom mogen haar moeder en zus zich nergens mee bemoeien? Het lijkt wel of ze bang zijn voor vader.

Het huis voelt voor Chloe als een gevangenis, zelfs de poort is beveiligd met een slot met een code. Ze kan niet weg! Frustraties stapelen zich op als ze steeds maar weer in haar dromen stukjes terugkrijgt. Wie is degene die verantwoordelijk is voor haar ongeluk? Wie is het kleine jongetje dat in haar dromen verschijnt? Ze wordt er horendol van en wil dan ook dolgraag zelf op onderzoek uit. Als ze op een dag de aardige collega van haar vader ziet voelt ze dat ze die wel in vertrouwen kan en wil nemen. Maar is dat verstandig? Speelt hij samen met haar vader onder een hoedje?

Shocking hoe het allemaal beetje bij beetje duidelijk wordt. Een paar flinke twists krijg je om je oren waarbij je het zelfs niet helemaal droog houdt – ik moest tenminste een paar keer flink slikken en vegen.
Leugens – leugens en nog eens leugens! Zoveel dat je niet snapt dat ouders zo ver kunnen gaan met hun beweringen. Doen ze dit echt voor hun dochter of is alles meer eigenbelang? Wanneer bereik je het punt dat je het niet meer ziet zitten? Wie wil haar koste wat kost in een bepaalde richting duwen?

Ongelooflijk hoe curieus een brein werkt, niet alleen van diegene die zich zielsgraag wil herinneren maar ook van diegenen die ten koste van anderen hun egoistische inborst willen voeden. Noem het egoistisch of voor mijn part narcistisch, maar wat mij betreft kun je het geen liefhebbend mens noemen …

Een sterk staaltje schrijven weer van Michelle. Ze laat je je eigen beeld vormen, schrijft niet wat en hoe je een mens kunt bestempelen maar laat je eigen hersens kraken en daar hou ik wel van.
Zeker een boek dat je even moet laten bezinken. Ik probeerde me voor te stellen hoe eenzaam en wanhopig Chloe zich moet hebben gevoeld maar daar zul je je waarschijnlijk niet echt in kunnen inleven …

Mijn overall indruk:
Angstaanjagende eenzaamheid... zelfs bij de mensen die je zou moeten kunnen vertrouwen – familie.

https://josesprakeloos.blogspot.com/2020/04/michelle-adams-tussen-de-leugens.html