Lezersrecensie
Roaring twenties op Richmond Hill
“Hartenstrijd” begint met de 21e verjaardag van Blue Camberwell. Tijdens het verjaardagsfeest roept haar enigszins beschonken vader de heren op om het hart van zijn dochter te veroveren door middel van een anonieme brief. Blue ambieert namelijk het schrijverschap en hij redeneert dat de man die het hart van zijn dochter wil veroveren, ook haar fantasie moet weten te prikkelen. Het jaar daarop zal dan Blues beslissing bekend gemaakt worden. We schrijven dan anno 1925, een tijd waarin de welgestelde dames voor het eerst meer vrijheid genieten. De branie-achtige grap van pa Camberwell valt dan ook verkeerd bij zijn dochters en echtgenote.
Tracy Rees heeft onderzoek gedaan naar het leven, de mode en het taalgebruik in die tijd in Engeland. Voor een historische roman is dit een fijne periode. De dames, vooral in de hogere klasse, hebben meer mogelijkheden en daar kun je in een verhaal goed gebruik van maken. Zo is het voor Blue mogelijk om te gaan werken. Ook kan ze ongechapperonneerd daten. Het geïntroduceerde bob-kapsel wordt meermaals genoemd, net als beschrijvingen van jurken en hoofdbanden.
Wie op basis van de titel een boel romantische brieven verwacht, komt bedrogen uit. De oorspronkelijke titel (The Love Note) is wat afleidend. De Nederlandse titel kan in die zin beter verdedigd worden. Het verhaal kent feitelijk drie verhaallijnen met elk hun eigen problematiek. Natuurlijk is daar Blue die probeert te ontdekken wat ze verwacht van de liefde. Daarbij ervaart ze hoe het is je staande te houden als werkende vrouw tussen mannen die niet onverdeeld enthousiast zijn over werkend vrouwvolk.
Verder is er Delphine die gevlucht is voor het huiselijk geweld van haar echtgenoot. De familie Camberwell ontfermt zich over haar als ware ze de familie Dickens. Zoals altijd is sociale gerechtigheid een belangrijk thema in de romans van Rees.
Tot slot hebben we stiefmoeder Midge. Zij is onzeker over haar huwelijk. Bovendien heeft niemand enig idee wat ze gedaan heeft, en dat drukt op haar.
Een zijrolletje is er voor een pubervriend van vroeger die tegen zijn geaardheid aanloopt.
Met zoveel verhaallijnen en bijbehorende thema’s kan het bijna niet anders dan dat kwesties weinig diepgaand worden uitgewerkt. De een zal dat prettig vinden omdat het daardoor lichter blijft, de ander zal het daardoor wat oppervlakkig vinden.
Ook zijn er wat ongeloofwaardigheden in het geheel. Daar staat dan weer tegenover dat de onbestemde dreiging van een onzichtbare, gewelddadige echtgenoot goed voelbaar is.
Het is zeker niet de beste roman van Rees tot nu toe. Wellicht kan dat verklaard worden door het feit dat “Hartenstrijd” niet haar meest recente boek is. Het dateert van 2018 en dus van vroeger in haar schrijverscarrière. Blijft dat het verhaal garant staat voor een aantal uren ontspannen leesplezier.
“Onze fantasie is misschien wel ons kostbaarste bezit”, had hij geschreven. “Zo subtiel als de kleuren van de zee en zo persoonlijk als een vingerafdruk.”
Tracy Rees heeft onderzoek gedaan naar het leven, de mode en het taalgebruik in die tijd in Engeland. Voor een historische roman is dit een fijne periode. De dames, vooral in de hogere klasse, hebben meer mogelijkheden en daar kun je in een verhaal goed gebruik van maken. Zo is het voor Blue mogelijk om te gaan werken. Ook kan ze ongechapperonneerd daten. Het geïntroduceerde bob-kapsel wordt meermaals genoemd, net als beschrijvingen van jurken en hoofdbanden.
Wie op basis van de titel een boel romantische brieven verwacht, komt bedrogen uit. De oorspronkelijke titel (The Love Note) is wat afleidend. De Nederlandse titel kan in die zin beter verdedigd worden. Het verhaal kent feitelijk drie verhaallijnen met elk hun eigen problematiek. Natuurlijk is daar Blue die probeert te ontdekken wat ze verwacht van de liefde. Daarbij ervaart ze hoe het is je staande te houden als werkende vrouw tussen mannen die niet onverdeeld enthousiast zijn over werkend vrouwvolk.
Verder is er Delphine die gevlucht is voor het huiselijk geweld van haar echtgenoot. De familie Camberwell ontfermt zich over haar als ware ze de familie Dickens. Zoals altijd is sociale gerechtigheid een belangrijk thema in de romans van Rees.
Tot slot hebben we stiefmoeder Midge. Zij is onzeker over haar huwelijk. Bovendien heeft niemand enig idee wat ze gedaan heeft, en dat drukt op haar.
Een zijrolletje is er voor een pubervriend van vroeger die tegen zijn geaardheid aanloopt.
Met zoveel verhaallijnen en bijbehorende thema’s kan het bijna niet anders dan dat kwesties weinig diepgaand worden uitgewerkt. De een zal dat prettig vinden omdat het daardoor lichter blijft, de ander zal het daardoor wat oppervlakkig vinden.
Ook zijn er wat ongeloofwaardigheden in het geheel. Daar staat dan weer tegenover dat de onbestemde dreiging van een onzichtbare, gewelddadige echtgenoot goed voelbaar is.
Het is zeker niet de beste roman van Rees tot nu toe. Wellicht kan dat verklaard worden door het feit dat “Hartenstrijd” niet haar meest recente boek is. Het dateert van 2018 en dus van vroeger in haar schrijverscarrière. Blijft dat het verhaal garant staat voor een aantal uren ontspannen leesplezier.
“Onze fantasie is misschien wel ons kostbaarste bezit”, had hij geschreven. “Zo subtiel als de kleuren van de zee en zo persoonlijk als een vingerafdruk.”
4
Reageer op deze recensie