Lezersrecensie
Vervoering en genot - hoe draagt de ander bij aan je identiteit
Genieten: van de taal; van de gelaagdheid in het verhaal; van de plotwendingen.
Dit boek ben ik gaan lezen vanwege een podcastaflevering van NRC Tussen de regels. Hierin werd het nieuwste boek van Anjet Daanje besproken, het lied van ooievaar en dromedaris. In de boekenkast van mijn schoonouders waar ik graag in neus, stond alleen De Herinnerde Soldaat van Anjet Daanje. Prima, begin ik daarmee.
De schrijfstijl van Anjet Daanje is een genot voor het brein. Ik kan het niet anders noemen. Elke zin, elk woord, lijkt tot in detail overwogen, gepast in het geheel, terwijl het tegelijkertijd voelt alsof het allemaal in een vloeiende beweging uit haar pen is gekomen, zonder moeite. Het gebrek aan interpunctie is iets waar je je aan over moet geven, vanaf de eerste zin. Het draagt in alles bij aan het vloeien van het verhaal. Ik heb niet eerder ervaren dat een verhaal me zo meenam. Ik weet nu waar het woord vervoering vandaan komt.
De gelaagdheid in het verhaal zit 'm in de vraag hoe jouw identiteit wordt bepaald. Dat is uiteraard ook het thema van het boek. Hij leert zichzelf kennen door de ogen van een ander. Je vraagt je af of zij de waarheid spreekt. Is deze man wel echt wie zij zegt dat hij is. Zijn de dromen verbeelding? Of is dat juist de waarheid? En wat maakt dat eigenlijk uit? Vaak heb ik na het lezen van een stuk met mijn man gepraat. In hoeverre bepaalt hoe hij mij ziet ook mijn perceptie van mijn identiteit? Op een bepaalde manier zien we onszelf allemaal door de ogen van een ander. Leer ik mezelf elk jaar weer beter kennen, - juist door ruzies, wrijving, emotie en vooral het napraten (noem het intervisie).
De wrijving in dit verhaal zit 'm dus eigenlijk niet in het feit dat zij hem met haar herinnering beïnvloedt in het scheppen van zijn identiteit, maar in het feit dat hij daar niks tegenover kan zetten vanuit zijn herinnering. Intrigerend hoe een mens gelukkig kan zijn in een tweede leven, een ander leven. En daar ook voor kiest.
De plotwendingen kan ik niet bespreken zonder te veel spoilers. Ik vond het in elk geval prachtig dat het plot allesbepalend is en er tegelijk niet toe doet.
Ik heb nooit zo van een boek genoten, terwijl ik al mijn leven veel lees. Hierna ben ik echter het lied van ooievaar en dromedaris gaan lezen - ook van Anjet Daanje.
Dit boek ben ik gaan lezen vanwege een podcastaflevering van NRC Tussen de regels. Hierin werd het nieuwste boek van Anjet Daanje besproken, het lied van ooievaar en dromedaris. In de boekenkast van mijn schoonouders waar ik graag in neus, stond alleen De Herinnerde Soldaat van Anjet Daanje. Prima, begin ik daarmee.
De schrijfstijl van Anjet Daanje is een genot voor het brein. Ik kan het niet anders noemen. Elke zin, elk woord, lijkt tot in detail overwogen, gepast in het geheel, terwijl het tegelijkertijd voelt alsof het allemaal in een vloeiende beweging uit haar pen is gekomen, zonder moeite. Het gebrek aan interpunctie is iets waar je je aan over moet geven, vanaf de eerste zin. Het draagt in alles bij aan het vloeien van het verhaal. Ik heb niet eerder ervaren dat een verhaal me zo meenam. Ik weet nu waar het woord vervoering vandaan komt.
De gelaagdheid in het verhaal zit 'm in de vraag hoe jouw identiteit wordt bepaald. Dat is uiteraard ook het thema van het boek. Hij leert zichzelf kennen door de ogen van een ander. Je vraagt je af of zij de waarheid spreekt. Is deze man wel echt wie zij zegt dat hij is. Zijn de dromen verbeelding? Of is dat juist de waarheid? En wat maakt dat eigenlijk uit? Vaak heb ik na het lezen van een stuk met mijn man gepraat. In hoeverre bepaalt hoe hij mij ziet ook mijn perceptie van mijn identiteit? Op een bepaalde manier zien we onszelf allemaal door de ogen van een ander. Leer ik mezelf elk jaar weer beter kennen, - juist door ruzies, wrijving, emotie en vooral het napraten (noem het intervisie).
De wrijving in dit verhaal zit 'm dus eigenlijk niet in het feit dat zij hem met haar herinnering beïnvloedt in het scheppen van zijn identiteit, maar in het feit dat hij daar niks tegenover kan zetten vanuit zijn herinnering. Intrigerend hoe een mens gelukkig kan zijn in een tweede leven, een ander leven. En daar ook voor kiest.
De plotwendingen kan ik niet bespreken zonder te veel spoilers. Ik vond het in elk geval prachtig dat het plot allesbepalend is en er tegelijk niet toe doet.
Ik heb nooit zo van een boek genoten, terwijl ik al mijn leven veel lees. Hierna ben ik echter het lied van ooievaar en dromedaris gaan lezen - ook van Anjet Daanje.
2
3
Reageer op deze recensie