Lezersrecensie
Geroerd!
Normaliter lees ik veel oorlogsromans die zich afspelen rond de Tweede Wereldoorlog, vaak ook omdat de afgelopen 100 jaar dat de enige oorlog is die we in Nederland hebben meegemaakt. Maar Eva Linden is een Belgische en in België woedde ook nog de Eerste Wereldoorlog. Ik weet hier alleen iets van omdat het wel behandeld is op school (way back), waardoor ik het wel interessant vond om daar nou juist een roman over te lezen.
In het boek vind ik de oorlog eigenlijk maar een klein deel van de setting. Door de oorlog zit Suzanna min of meer vast in Wallonië op de boerderij van haar oom en tante en je leest iets over haar hulp in het ziekenhuis, maar voor de rest had dit verhaal zich wellicht ook op een ander moment in de geschiedenis kunnen afspelen. Niet zozeer dichtbij het heden, maar ik had niet direct het idee dat de oorlog zo’n diepe impact had op het verhaal.
Het verhaal van de hooikinderen heeft me wel heel diep geraakt, vooral hoe ze behandeld en gehuisvest werden. In het begin had ik een grote afkeer voor oom Gaston, maar dit gevoel is uiteindelijk wel een beetje weggetrokken. Ik had uiteindelijk ook wel met hem te doen.
Och, en dan dat einde... Ik heb bij wijze van spreken echt een traantje moeten wegpinken toen Suzanna eindelijk haar zus Bea weer kon opzoeken. Ik snap waarom het uiteindelijk is gegaan zoals het is gegaan, maar ook snap ik Suzanna’s gevoel toen het verhaal ten einde liep.
Een erg mooi boek over vertrouwen, staan voor waar je in gelooft en rouw.
In het boek vind ik de oorlog eigenlijk maar een klein deel van de setting. Door de oorlog zit Suzanna min of meer vast in Wallonië op de boerderij van haar oom en tante en je leest iets over haar hulp in het ziekenhuis, maar voor de rest had dit verhaal zich wellicht ook op een ander moment in de geschiedenis kunnen afspelen. Niet zozeer dichtbij het heden, maar ik had niet direct het idee dat de oorlog zo’n diepe impact had op het verhaal.
Het verhaal van de hooikinderen heeft me wel heel diep geraakt, vooral hoe ze behandeld en gehuisvest werden. In het begin had ik een grote afkeer voor oom Gaston, maar dit gevoel is uiteindelijk wel een beetje weggetrokken. Ik had uiteindelijk ook wel met hem te doen.
Och, en dan dat einde... Ik heb bij wijze van spreken echt een traantje moeten wegpinken toen Suzanna eindelijk haar zus Bea weer kon opzoeken. Ik snap waarom het uiteindelijk is gegaan zoals het is gegaan, maar ook snap ik Suzanna’s gevoel toen het verhaal ten einde liep.
Een erg mooi boek over vertrouwen, staan voor waar je in gelooft en rouw.
1
Reageer op deze recensie