Terug naar Alaska

O, wat heerlijk! We gingen met Calla terug naar Alaska! Nadat ik al genoten had van het eerste deel, kon ik niet wachten om het verhaal van Calla en Jonah verder te lezen.

Het was wel weer even in komen, want het was even geleden dat ik deel 1 had gelezen. Maar (gelukkig) is het boek net als het leven in Alaska: niet al te snel. Dat was in het begin wel fijn om weer in het verhaal te komen, maar op een gegeven moment miste ik wel een beetje de actie.

Die actie komt eigenlijk pas in het laatste kwart van het boek. Toen had ik eigenlijk zelf ook pas het idee dat Calla haar plek in Alaska had gevonden en daardoor is de sfeer van het boek ook wat luchtiger en zonniger.

Daardoor las het laatste deel ook sneller dan het deel er voor. En opnieuw weet K.A. Tucker, wanneer de spanning weer in het verhaal zit, mij op het puntje van de stoel te krijgen. Want ik voelde op sommige punten zo erg mee met de hoofdpersonages, dat ik bepaalde emoties zelf ook voelde!

Het boek had wat dunner kunnen zijn (nu 476 pagina’s) en daardoor een bepaalde snelheid kunnen houden. Toch leer je de personages nu wel door en door kennen.