Lezersrecensie
Een prachtige roman die alle lof verdient
Soms kom je een boek tegen dat je compleet onverwacht weet te raken - een verborgen parel die jarenlang onopgemerkt in je boekenkast stond te wachten en waarvan je eigenlijk geen verwachtingen had. Tot je het boek dan eindelijk, na maanden of in dit geval zelfs jaren, een kans gaf.
Voor mij was 'Esmé' van Annet Langedijk precies zo’n boek. Deze roman stond immers al enkel jaren in mijn kast te wachten tot ik 'm eindelijk een kans zou geven en in maart 2025 was het dan eindelijk zover. En eerlijk waar: ik ben lang niet zo positief verrast door een boek als nu!
In 'Esmé' volgen we de gelijknamige hoofdpersoon, een twintiger die met tegenzin terugkeert naar haar geboortedorp om het huis van haar vader leeg te maken. Haar vader is door zijn ziek namelijk overgeplaatst naar een gesloten afdeling en lijkt langzaam zijn grip op het leven te verliezen. Als enig kind valt de verantwoordelijkheid dan ook op Esmés schouders, ook al heeft ze haar oude thuis al jaren achter zich gelaten. Vier weken, zo spreekt ze zichzelf moed in — wat is dat nu op een heel mensenleven?
Maar terugkeren naar haar verleden blijkt confronterender dan gedacht. Het opruimen van het huis en de ontmoetingen met 'geesten' uit het verleden brengen herinneringen boven die niet alleen haar blik op vroeger veranderen, maar ook onbedoeld deuren openen naar een toekomst die ze eigenlijk nooit had overwogen. De grote vraag is alleen: staat ze daar voor open?
Met slechts 208 pagina’s is 'Esmé' van Annet Langedijk misschien geen dikke pil, maar dat betekent absoluut niet dat het boek geen indruk maakt. Dat doet het namelijk wel en dat is vooral te danken aan Annet Langedijks beeldende schrijfstijl. Ze weet daarmee namelijk niet alleen Esmés innerlijke worstelingen voelbaar te maken, maar laat ook de omgeving en bijpersonages haast tot leven komen. En het is dan ook niet gek dat je als lezer gaandeweg Esmé in je hart sluit, inclusief haar gevoel van alles wat ze in haar ouderlijk huis is verloren, haar twijfels over haar toekomst en het sprankje hoop als dingen toch nog rooskleurig lijken te worden.
Wat deze roman overigens extra bijzonder maakt, is de subtiele verweving van kunst en poëzie door het verhaal heen. Schilderijen, gedichten en kleine levenswijsheden worden op een simpele maar krachtige manier onderdeel van dit boek, waardoor het verhaal nog eens een diepere laag meekrijgt. Het voelt intiem en uniek - iets wat je niet vaak tegenkomt in hedendaagse romans. Dus alleen al daarvoor, petje af voor de auteur.
Nog niet overtuigd? Concluderend kan ik enkel zeggen dat 'Esmé' een boek is over loslaten, terugvinden en ontdekken waar je echt thuishoort. Het is een boek dat je bijblijft, juist door de fijne en vooral meeslepende schrijfstijl en de uit het leven gegrepen onderwerpen die levensecht op je af komen.
Dus als je op zoek bent naar een roman die je ongemerkt in het hart raakt, is dit er een die je absoluut niet mag laten liggen.
Voor mij was 'Esmé' van Annet Langedijk precies zo’n boek. Deze roman stond immers al enkel jaren in mijn kast te wachten tot ik 'm eindelijk een kans zou geven en in maart 2025 was het dan eindelijk zover. En eerlijk waar: ik ben lang niet zo positief verrast door een boek als nu!
In 'Esmé' volgen we de gelijknamige hoofdpersoon, een twintiger die met tegenzin terugkeert naar haar geboortedorp om het huis van haar vader leeg te maken. Haar vader is door zijn ziek namelijk overgeplaatst naar een gesloten afdeling en lijkt langzaam zijn grip op het leven te verliezen. Als enig kind valt de verantwoordelijkheid dan ook op Esmés schouders, ook al heeft ze haar oude thuis al jaren achter zich gelaten. Vier weken, zo spreekt ze zichzelf moed in — wat is dat nu op een heel mensenleven?
Maar terugkeren naar haar verleden blijkt confronterender dan gedacht. Het opruimen van het huis en de ontmoetingen met 'geesten' uit het verleden brengen herinneringen boven die niet alleen haar blik op vroeger veranderen, maar ook onbedoeld deuren openen naar een toekomst die ze eigenlijk nooit had overwogen. De grote vraag is alleen: staat ze daar voor open?
Met slechts 208 pagina’s is 'Esmé' van Annet Langedijk misschien geen dikke pil, maar dat betekent absoluut niet dat het boek geen indruk maakt. Dat doet het namelijk wel en dat is vooral te danken aan Annet Langedijks beeldende schrijfstijl. Ze weet daarmee namelijk niet alleen Esmés innerlijke worstelingen voelbaar te maken, maar laat ook de omgeving en bijpersonages haast tot leven komen. En het is dan ook niet gek dat je als lezer gaandeweg Esmé in je hart sluit, inclusief haar gevoel van alles wat ze in haar ouderlijk huis is verloren, haar twijfels over haar toekomst en het sprankje hoop als dingen toch nog rooskleurig lijken te worden.
Wat deze roman overigens extra bijzonder maakt, is de subtiele verweving van kunst en poëzie door het verhaal heen. Schilderijen, gedichten en kleine levenswijsheden worden op een simpele maar krachtige manier onderdeel van dit boek, waardoor het verhaal nog eens een diepere laag meekrijgt. Het voelt intiem en uniek - iets wat je niet vaak tegenkomt in hedendaagse romans. Dus alleen al daarvoor, petje af voor de auteur.
Nog niet overtuigd? Concluderend kan ik enkel zeggen dat 'Esmé' een boek is over loslaten, terugvinden en ontdekken waar je echt thuishoort. Het is een boek dat je bijblijft, juist door de fijne en vooral meeslepende schrijfstijl en de uit het leven gegrepen onderwerpen die levensecht op je af komen.
Dus als je op zoek bent naar een roman die je ongemerkt in het hart raakt, is dit er een die je absoluut niet mag laten liggen.
1
1
Reageer op deze recensie
