Sfeervolle thriller die ietwat teleurstelt

Het is alweer vijf jaar geleden dat ik voor het laatst een boek van Marelle Boersma las. De grote vraag is dan ook: weet ze me met ‘Het Moezelmeisje’ opnieuw te overtuigen van haar schrijfkunsten?

In 'Het moezelmeisje' volgen we Emma, die na een roerige periode besluit haar leven opnieuw vorm te geven. Haar droom? Alcoholvrije wijn produceren. En waar kan ze dat beter doen dan in het pittoreske Cochem, waar haar vader en broer Nico een wijnboerderij zijn begonnen? Wat ze er niet bij vertelt, is dat ze hen al vijftien jaar niet heeft gezien — en dat is niet zonder reden. De band met haar familie is allesbehalve warm; Emma koestert diepe boosheid na alles wat haar in het verleden is overkomen.

Terwijl Emma haar plek probeert te vinden in het charmante Duitse stadje, wordt het lichaam van een jonge vrouw gevonden en raakt een andere inwoner zwaargewond. Emma kan dat niet negeren. Vastberaden duikt ze in het mysterie, op zoek naar de waarheid die zich achter de idyllische façade schuilhoudt. En als haar familie daarbij betrokken blijkt, zou dit dan eindelijk het moment zijn voor wraak?

‘Het moezelmeisje’ – Marelle Boersma

Marelle Boersma heeft met titels als 'Blind date', 'Ciao Sicilia' en 'Terug naar Cornwall' voor mij allang en breed bewezen dat ze meeslepende thrillers kan schrijven. Die boeken grepen me vanaf de eerste pagina en lieten me pas los bij de laatste bladzijde. Voor even vergat ik alles om mij heen en kon ik mij echt inleven in de karakters en hun gebeurtenissen. Met die herinnering in gedachten begon ik dan ook vol enthousiasme aan ‘Het moezelmeisje’. Toch moet ik eerlijk toegeven dat dit boek me minder wist te overtuigen. Het kostte me meer tijd om volledig in het verhaal te duiken en te begrijpen wat er speelde.

Dat had deels te maken met hoofdpersonage Emma. Al snel wordt duidelijk dat haar reis naar Duitsland geen gezellige familiereünie is, maar een beladen confrontatie met het verleden. Er hangt iets in de lucht, maar om te ontrafelen wat dat precies is, heb je als lezer geduld nodig. Heel wat geduld. Emma's boosheid en emotie voel je wel direct, maar waar het precies vandaan komt? Dat blijft gissen. En dat maakt het dan ook lastig om echt met haar mee te leven. In het begin komt Emma namelijk vooral boos en bijna agressief over, en zonder te weten of die emoties gerechtvaardigd zijn, is het lastig om haar volledig te begrijpen en haar in het hart te sluiten.

Emma’s verhaal staat echter niet op zichzelf. Boersma wisselt haar perspectief af met dat van Angelika, een jonge wijnplukker die samen met vrienden naar de Moezel is gekomen om geld te verdienen. Angelika oogt aanvankelijk onschuldig en verlangt simpelweg naar wat waardering voor haar harde werk. Maar wanneer haar beste vriendin plotseling verdwijnt, verandert haar onschuldige blik op de wereld. Ook zij wordt boos en achterdochtig, al wisselt ze die gevoelens af met momenten van onzekerheid. Je wil haar geruststellen en zeggen dat het goed komt, maar haar wisselende houding maakt het soms lastig om grip op haar karakter te krijgen.

Wat Boersma daarentegen wel ontzettend sterk doet, is sfeer scheppen. Of je nu bekend bent met de Moezelstreek of niet, door haar gedetailleerde beschrijvingen van de wijngaarden, de zware werkomstandigheden en de charmante dorpjes voel je je als lezer echt even daar. Het helpt ook dat elk hoofdstuk duidelijk aangeeft op welke dag het zich afspeelt en vanuit welk perspectief je leest. En dankzij de korte hoofdstukken blijf je — ondanks de langzame spanningsopbouw — toch doorlezen.

Conclusie

Als ik mijn leeservaring moet samenvatten, zou ik zeggen dat ‘Het moezelmeisje’ van Marelle Boersma een boek is dat je als lezer op de proef stelt. De prachtige omgeving, de korte hoofdstukken en Boersma’s beeldende schrijfstijl zorgen ervoor dat je je kunt verliezen in de Moezel, maar de spanning had strakker en eerder opgebouwd mogen worden. Je wil als lezer echt op dat puntje van je stoel komen, maar in dit geval was dat toch niet zo het geval. Hoe jammer dat ook is!