Warm, maar minder betoverend

Na het verslinden van ‘Lente in Blueberry Bay’ en ‘Zomer op Buttercup Beach’ kon ik natuurlijk niet om het derde deel van Holly Martins meeslepende Hope Island-reeks heen: ‘Kerst op Mistletoe Cove’. Maar wist dit boek me net zo te betoveren als het eerste deel, of bleef ik – net als bij deel twee – met gemengde gevoelens achter?

In dit derde boek draait alles om Eden Lancaster, die al twaalf jaar in stilte verliefd is op haar beste vriend Dougie. Ooit deelden ze een hartstochtelijke kus, en Eden droomde al van een toekomst samen, compleet met huwelijk en kinderen. Maar die droom spatte uiteen toen Dougie kort daarna aankondigde naar New York te verhuizen. Ondanks de afstand bleven ze beste vrienden, en nu hij terug is op Hope Island – dit keer voorgoed – vraagt Eden zich af: is er nog hoop op meer dan vriendschap? Wordt dit de kerst waarin haar diepste wens eindelijk uitkomt?

Na het ontdekken an 'Lente in Blueberry Bay' en 'Zomer op Buttercup Beach' wist ik op voorhand eigenlijk al grotendeels wat ik kon verwachten van 'Kerst op Mistletoe Cove': romantische momenten, charmante personages, hier en daar een vleugje drama en en een levendige setting die je als lezer meteen omarmt. Holly Martin weet dan ook nu weer het knusse dorpje op Hope Island zo beeldend te beschrijven dat je niet alleen zelf bijna een ticket zou willen boeken, maar in dit geval ook een wens in de wensbron zou willen gooien. Bovendien voegt ze deze keer een extra laag toe: het verhaal draait niet alleen om de liefde, maar ook om het durven dromen, vertrouwen in jezelf en geloven in wat voorbestemd is – perfect passend bij de kersttijd.

Toch moet ik helemaal eerlijk zijn en zeggen dat dit boek me minder wist te betoveren dan (met name) het eerste deel. Waar ‘Lente in Blueberry Bay’ nog fris en verrassend aanvoelde, had ‘Kerst op Mistletoe Cove’ een voorspelbare opbouw en weinig nieuws te bieden. De bekende elementen van de reeks – de romantiek, het idyllische decor en de terugkerende personages – bleven leuk, maar eigenlijk voelde het grotendeels een herhaling van zetten van deel twee: net als Eden en Dougie waren immers Freya en Rome ook al jaren verliefd op elkaar zonder dat te beseffen, voordat ze eindelijk voor elkaar vielen. Je weet bij het openslaan van dit boek dan ook - zonder teveel te verklappen over het hoe en wat ;) - al hoe het eindigt. Niet erg als de weg ernaartoe vol verrassingen zit, maar ditmaal kwam het toch niet echt aan.

Conclusie

Ben je echter nog wel op zoek naar een fijn kerstboek dat je een paar uurtjes je eigen sores laat vergeten? Pak dan vooral ‘Kerst in Mistletoe Cove’ erbij, het derde (maar wel los te lezen) deel in de Hope Island-reeks van Holly Martin. Dit boek heeft namelijk alle ingrediënten voor een fijne feelgoodroman: een charmante setting, geliefde personages en een vleugje kerstmagie. Holly Martin slaagt er dan ook opnieuw in om haar lezers mee te nemen naar het warme en levendige Hope Island.

Toch wist dit derde deel mij persoonlijk minder te betoveren dan het eerste. Het voorspelbare verloop en de herhaling van bekende elementen maakten dat de magie voor mij wat afnam. Misschien had ik de boeken niet direct achter elkaar moeten lezen, of bracht het verhaal simpelweg te weinig nieuws. Hoe dan ook, ik sloot dit boek met een lichte opluchting en zonder dat dromerige gevoel waar ik op had gehoopt. Maar dat betekent absoluut niet dat dit boek slecht was: ik was er persoonlijk gewoon net iets minder voor in de mood.