Lezersrecensie
Hoge verwachtingen waargemaakt
Geloof jij nog niet in de ware liefde? Lees dan vooral 'Voor ik je laat gaan' van Kennedy Ryan. Dit boek bewijst namelijk dat echte liefde wel degelijk bestaat.
Het verhaal draait om Yasmen en Josiah, een stel dat een liefde deelt waar velen alleen maar van kunnen dromen. Zelfs na jaren spatten de vonken er nog steeds vanaf, delen ze diverse passies en hebben ze liefde voor zowel zichzelf, elkaar als hun twee kinderen. Alles lijkt perfect. Tot er diverse tegenslagen op hun pad komen en blijkt dat zelfs hun liefde hier niet tegen bestand is.
Twee jaar later hebben ze, noodgedwongen, hun draai gevonden als co-ouders en runnen ze nog steeds hun onlangs uit het slop gehaalde restaurant. Beiden lijken klaar om een nieuwe stap te zetten en te daten met anderen. Althans, dat denken ze. Toch blijven Yasmen en Josiah als magneten naar elkaar toe getrokken worden en vragen ze zich af of ze elkaar echt kunnen loslaten.
Of dat laatste nu gebeurt of niet, laat ik je graag zelf ontdekken. Wat ik je wel kan geven, is mijn mening. Op voorhand waren mijn verwachtingen hooggespannen. Niet omdat ik al eerder iets van Kennedy Ryan heb gelezen, maar omdat dit boek werd vergeleken met de boeken van Colleen Hoover en Rebecca Yarros, twee van mijn favoriete auteurs. Je moet van goeden huize komen om hen te evenaren, maar ik kan je zeggen: Kennedy Ryan is dat tot op zekere hoogte gelukt.
De eerste 50 tot 100 pagina's moest ik even inkomen, maar voordat ik het wist was ik gegrepen door het rauwe, indringende, realistische en fijn uitgewerkte verhaal van Yasmen en Josiah, twee ware zielsverwanten die nogal wat voor hun kiezen hebben gehad. Door de schrijfstijl en opbouw ga je erin mee: je leert ze kennen, weet op een gegeven moment waar hun struikelblokken zitten en gaat alles voelen. Het verdriet, de twijfel, de hoop en vooral de liefde die er nog altijd tussen deze twee is. Het spat van de pagina's. Het is dan ook niet verwonderlijk dat je het ze gunt om weer bij elkaar te komen.
Maar ik hoor je denken: waardoor komt dat? Hoe kan het dat een verhaal haast voelt alsof je een film aan het kijken bent? Ik vermoed persoonlijk dat het alles te maken heeft met het door Kennedy Ryan gebruikte (trage) tempo in combinatie met de verwerking van allerlei realistische thema's die uit het leven gegrepen zijn. Zoals depressie, rouwen en omgaan met een verbroken liefde. De auteur neemt echt de tijd om stil te staan bij de uitwerking van deze thema's, de invloed op de karakters en hun gevoelens.
Soms had het verhaal misschien wel af en toe sneller mogen gaan (en dan met name als je kijkt naar bepaalde pikante scènes), maar aan de andere kant maakte dit tempo het complete plaatje nog realistischer. En dat wil je hebben. Dus ja, ik kan wel zeggen dat Kennedy Ryan mij met 'Voor ik je laat gaan' positief heeft verrast. Ik ben heel benieuwd wat er nog zal volgen.
Het verhaal draait om Yasmen en Josiah, een stel dat een liefde deelt waar velen alleen maar van kunnen dromen. Zelfs na jaren spatten de vonken er nog steeds vanaf, delen ze diverse passies en hebben ze liefde voor zowel zichzelf, elkaar als hun twee kinderen. Alles lijkt perfect. Tot er diverse tegenslagen op hun pad komen en blijkt dat zelfs hun liefde hier niet tegen bestand is.
Twee jaar later hebben ze, noodgedwongen, hun draai gevonden als co-ouders en runnen ze nog steeds hun onlangs uit het slop gehaalde restaurant. Beiden lijken klaar om een nieuwe stap te zetten en te daten met anderen. Althans, dat denken ze. Toch blijven Yasmen en Josiah als magneten naar elkaar toe getrokken worden en vragen ze zich af of ze elkaar echt kunnen loslaten.
Of dat laatste nu gebeurt of niet, laat ik je graag zelf ontdekken. Wat ik je wel kan geven, is mijn mening. Op voorhand waren mijn verwachtingen hooggespannen. Niet omdat ik al eerder iets van Kennedy Ryan heb gelezen, maar omdat dit boek werd vergeleken met de boeken van Colleen Hoover en Rebecca Yarros, twee van mijn favoriete auteurs. Je moet van goeden huize komen om hen te evenaren, maar ik kan je zeggen: Kennedy Ryan is dat tot op zekere hoogte gelukt.
De eerste 50 tot 100 pagina's moest ik even inkomen, maar voordat ik het wist was ik gegrepen door het rauwe, indringende, realistische en fijn uitgewerkte verhaal van Yasmen en Josiah, twee ware zielsverwanten die nogal wat voor hun kiezen hebben gehad. Door de schrijfstijl en opbouw ga je erin mee: je leert ze kennen, weet op een gegeven moment waar hun struikelblokken zitten en gaat alles voelen. Het verdriet, de twijfel, de hoop en vooral de liefde die er nog altijd tussen deze twee is. Het spat van de pagina's. Het is dan ook niet verwonderlijk dat je het ze gunt om weer bij elkaar te komen.
Maar ik hoor je denken: waardoor komt dat? Hoe kan het dat een verhaal haast voelt alsof je een film aan het kijken bent? Ik vermoed persoonlijk dat het alles te maken heeft met het door Kennedy Ryan gebruikte (trage) tempo in combinatie met de verwerking van allerlei realistische thema's die uit het leven gegrepen zijn. Zoals depressie, rouwen en omgaan met een verbroken liefde. De auteur neemt echt de tijd om stil te staan bij de uitwerking van deze thema's, de invloed op de karakters en hun gevoelens.
Soms had het verhaal misschien wel af en toe sneller mogen gaan (en dan met name als je kijkt naar bepaalde pikante scènes), maar aan de andere kant maakte dit tempo het complete plaatje nog realistischer. En dat wil je hebben. Dus ja, ik kan wel zeggen dat Kennedy Ryan mij met 'Voor ik je laat gaan' positief heeft verrast. Ik ben heel benieuwd wat er nog zal volgen.
1
Reageer op deze recensie
