Waan je in het winterse Oostenrijk

Bijna 2,5 jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met de schrijfstijl van Svea Ersson. Haar debuut 'Hej Denemarken' wist me toen helaas niet volledig te overtuigen, waardoor ik lang twijfelde of ik haar volgende boek, 'Zin in Zillertal', wel wilde lezen. Achteraf was die twijfel niet nodig: dit boek is sterker dan zijn voorganger.

Toch blijft er nog een kleine ‘maar’.

'Zin in Zillertal' vertelt het verhaal van Katja, die na haar scheiding besluit haar leven drastisch om te gooien. Samen met haar kinderen verhuist ze naar Oostenrijk, zodat Myrthe en Rowan – beiden talentvolle skiërs – hun vaardigheden verder kunnen ontwikkelen. Wat Katja echter niet had verwacht, is dat ze niet door iedereen met open armen wordt ontvangen.

Vanaf het eerste moment lijkt iemand haar het leven zuur te willen maken. Bovendien verschijnt er een mysterieuze figuur die koste wat kost met haar in contact wil komen. Katja heeft daar absoluut geen behoefte aan – ze is niet van plan om het verleden op te rakelen. Toch heeft ze niet altijd een keuze, want soms dwingt het leven je om de confrontatie aan te gaan. Met alle gevolgen van dien.

Thrillers vallen of staan bij een sterk eerste hoofdstuk. Een schrijver moet je direct grijpen en nieuwsgierig maken naar wat komen gaat. Zonder teveel weg te geven, kan ik zeggen dat Svea Ersson dit met Zin in Zillertal uitstekend doet. Vanaf de eerste pagina wilde ik weten wat er precies aan de hand was en vooral wat de achterliggende reden was voor de situatie. Ondanks mijn eerdere twijfels begon ik daarna dan ook vol vertrouwen aan de rest van het verhaal – en zoals gezegd: grotendeels werden die verwachtingen waargemaakt.

'Zin in Zillertal' blinkt uit door de levendige beschrijvingen die je helemaal meenemen naar het winterse Oostenrijk. Je voelt de kou, ziet de bergen voor je en leeft echt mee met Katja. Want laten we eerlijk zijn: het is nogal wat om alles in Nederland achter je te laten voor een nieuwe start in een land dat je ooit met een goede reden hebt verlaten. Katja wil absoluut niet graven in het verleden - logisch ook als je eenmaal doorkrijgt wat er is gebeurd en hoe ze zich daarbij voelt - maar als ze merkt dat er geen andere optie is, moet ze wel. Daarbij maakt ze soms keuzes die niet altijd even realistisch zijn, en af en toe dacht ik echt: waarom doe je dit? Toch blijf je haar, haar behoorlijk puberende dochter Myrthe en die lieve kleine Rowan een gelukkig leven toewensen.

Toch zijn er ook wat kritiekpuntjes. Het grootste daarvan is de spanningsboog. Op sommige momenten is het verhaal ontzettend spannend en zit je bijna letterlijk op het puntje van je stoel. Maar er zijn ook stukken waar die spanning volledig ontbreekt. Voor mijn gevoel lag de focus soms net iets te veel op de skilessen van de kinderen en vooral op het commentaar van Rowan op zijn skileraar. Dat is op zich vermakelijk, maar mijn nieuwsgierigheid ging vooral uit naar Katja: wat probeert ze te verbergen? Wat is er in haar verleden gebeurd? En wie heeft het nu op haar gemunt? Al die andere dingen voelden daardoor meer als bijzaak – althans, voor het grootste deel van het verhaal.

Daarnaast heb ik ook een kanttekening bij het einde. Het is een verademing dat de auteur, in tegenstelling tot haar vorige boek, heeft gekozen voor een eenvoudig en helder slot, zonder een wirwar van wendingen waar je de draad van kwijtraakt. Toch schortte het voor mij aan geloofwaardigheid. De uiteindelijke dader onthult zijn verhaal zo snel en gemakkelijk dat ik me afvroeg: zou iemand dit in werkelijkheid echt op deze manier doen? Dat voelde wat geforceerd en liet me toch nog een beetje met mijn ogen rollen. Hoe jammer ik dat ook vind.

Toch laat Svea Ersson met 'Zin in Zillertal' alsnog zien dat ze als schrijver gegroeid is. En dat is knap!