'Praat gewoon met elkaar!'

Ik weet niet of ik ooit zo hard naar personages heb geschreeuwd als naar Freya en Rome uit 'Zomer op Buttercup Beach' van Holly Martin. "Praat gewoon eens echt met elkaar en loop niet constant weg!"

Als je 'Lente in Blueberry Bay' hebt gelezen, herinner je je vast nog dat Freya al twee jaar smoorverliefd is op haar beste vriend én baas, Rome. Toch heeft ze nooit echt een stap gezet. Ze is er namelijk van overtuigd dat hij haar niet anders ziet dan als een vriendin, en bovendien weet ze wat hij heeft meegemaakt. Zes jaar geleden verloor hij zijn verloofde Paige door een tragisch achtbaanongeluk. Sindsdien heeft hij met behoorlijk wat dames op het eiland het bed gedeeld, maar een serieuze relatie? Daar lijkt hij nog niet klaar voor.

Of toch wel? Wanneer Rome ontdekt dat Freya gevoelens voor hem heeft, en met wat goede aanmoediging van zijn familie en dierbare vrienden, begint er iets te verschuiven. Wat hij voor haar voelt, is anders dan wat hij ooit voor Paige voelde, maar betekent dat per se iets slechts? De grote vraag is dan ook: durft hij eindelijk in de spiegel te kijken en zich open te stellen voor een nieuwe toekomst? Of trekt hij zich toch weer terug in zichzelf?

Holly Martin doet het weer! Met 'Zomer op Buttercup Beach' neemt ze haar lezers opnieuw mee naar het prachtige eiland dat ik tijdens het lezen van het eerste deel van deze serie - 'Lente in Blueberry Bay' al volledig in mijn hart had gesloten. Zodra je de eerste bladzijde omslaat, stap je dan ook weer binnen in een wereld die je kent. De schilderachtige landschappen, de knusse straatjes en vertrouwde personages zoals Isaac, Bella, Rome, Eden, Dougie en Freya zorgen ervoor dat je je direct weer thuis voelt. Alsof je – voor mij niet zo lange tijd – terugkeert naar een plek waar je ooit heel gelukkig was.

Toch zitten er wel degelijk verschillen tussen 'Zomer op Buttercup Beach' en 'Lente in Blueberry Bay'. Waar het eerste boek uit de reeks draaide om Isaac en Bella, ligt de focus in dit tweede deel op Freya en Rome: twee mensen die al jaren stiekem veel meer voor elkaar voelen dan ze willen toegeven. En juist daar zit de grote kracht, maar ook de frustratie van dit boek. In de basis is het een slowburn romance - een verhaal waarin gevoelens langzaam uitgroeien tot meer en je als lezer geduldig wacht tot de personages eindelijk hun emoties onder ogen zien. Dat kan prachtig zijn, begrijp me niet verkeerd, maar in dit geval wist het me toch niet compleet te overtuigen.

Sterker nog, er waren momenten waarop ik mijn ogen rolde en bijna hardop tegen de pagina’s wilde praten. "Kom op, zeg gewoon wat je voelt. Praat nu gewoon met elkaar!" Want ja, echt waar, dat is misschien wel het grootste probleem voor mij: Freya en Rome vullen keer op keer dingen voor elkaar in, terwijl je als lezer allang weet hoe de vork in de steel zit. Dit constante misverstandenspel voelde soms nét iets te uitgerekt, waardoor de romantiek minder krachtig overkwam dan ik had gehoopt.

Toch betekent dat niet dat 'Zomer op Buttercup Beach' een slecht boek is, want Holly Martin weet als geen ander hoe ze een heerlijke feelgood-setting moet neerzetten. De sfeer van het eiland, de levendige bijpersonages en de hartverwarmende vriendschappen maken dit absoluut een fijn boek om bij weg te dromen. Maar als ik eerlijk ben, had ik er gewoon iets meer van verwacht. Het voelde alsof er net dat ene puzzelstukje ontbrak om het verhaal écht memorabel te maken.

Of ik desondanks benieuwd ben naar het volgende deel? Absoluut. Want één ding is zeker: Hope Island blijft een plek waar ik met alle liefde naar terugkeer.