Lezersrecensie
In de natuur en hun voormoeders ligt hun kracht
Ik las ‘De Weywardvrouwen’ van Emilia Hart met een eigen exemplaar voor een leesclub bij Hebban. Dit boek is het debuut van deze schrijfster.
In deze roman volgen we 3 vrouwen.
Als eerste maken we kennis met Altha. Ze is 20 jaar en leeft in 1619. Op het moment dat we haar leren kennen zit ze in de kerker in haar dorp in afwachting op haar overplaatsing naar de gevangenis in Lancaster. Daar zal ze berecht worden na een beschuldiging op moord door hekserij.
De tweede vrouw is Violet. Aan het begin van haar verhaal, in 1942, is ze 16 jaar. Violet leeft het leven van de dochter van een man met aanzien, woont op het landgoed ‘Orton Hall’, heeft bedienden,… en toch is dit niet het leven waar ze blij van wordt. Violet wil meer dan wat er op dat moment in de maatschappij voor vrouwen wordt bepaald. In deze roman is zij het personage dat we zien opgroeien, volwassen worden en een beeld krijgen van hoe haar leven eruit heeft gezien.
De derde vrouw is Kate. Zij is 29 jaar en leeft in onze tijd, namelijk 2019. Ze staat op het punt te vluchten uit een ongezonde relatie waarin er sprake is van misbruik. Ze vertrekt in haar eentje vanuit Londen naar Crows Beck, een klein dorp in Cumbria. Daar staat Weyward Cottage, een huisje dat ze erfde van een oudtante waar ze weinig herinneringen aan heeft.
3 vrouwen, 3 tijdsperiodes maar toch met onderlinge banden. Hoe verder je leest hoe meer dit duidelijk wordt.
Het boek is vlot geschreven met mooie en uitgebreide beschrijvingen van de omgeving en de natuur. De hoofdstukken zijn kort en volgen elkaar in een snel tempo op. Dit kan ervoor zorgen dat je als lezer meegezogen wordt door de spanning van cliffhangers, maar er is ook het gevaar dat de snelle afwisseling zorgt voor een gevoel van minder diepgaande verbondenheid. Dit laatste was bij mij het geval.
Het boek raakt heel wat thema’s aan zoals heksenvervolging, toxische relaties tussen man en vrouw, vrouwenemancipatie, de band tussen mens en natuur, de veerkracht van de mens,… Dit alles maakt het tot een boek dat veel lezers zal kunnen boeien.
In deze roman volgen we 3 vrouwen.
Als eerste maken we kennis met Altha. Ze is 20 jaar en leeft in 1619. Op het moment dat we haar leren kennen zit ze in de kerker in haar dorp in afwachting op haar overplaatsing naar de gevangenis in Lancaster. Daar zal ze berecht worden na een beschuldiging op moord door hekserij.
De tweede vrouw is Violet. Aan het begin van haar verhaal, in 1942, is ze 16 jaar. Violet leeft het leven van de dochter van een man met aanzien, woont op het landgoed ‘Orton Hall’, heeft bedienden,… en toch is dit niet het leven waar ze blij van wordt. Violet wil meer dan wat er op dat moment in de maatschappij voor vrouwen wordt bepaald. In deze roman is zij het personage dat we zien opgroeien, volwassen worden en een beeld krijgen van hoe haar leven eruit heeft gezien.
De derde vrouw is Kate. Zij is 29 jaar en leeft in onze tijd, namelijk 2019. Ze staat op het punt te vluchten uit een ongezonde relatie waarin er sprake is van misbruik. Ze vertrekt in haar eentje vanuit Londen naar Crows Beck, een klein dorp in Cumbria. Daar staat Weyward Cottage, een huisje dat ze erfde van een oudtante waar ze weinig herinneringen aan heeft.
3 vrouwen, 3 tijdsperiodes maar toch met onderlinge banden. Hoe verder je leest hoe meer dit duidelijk wordt.
Het boek is vlot geschreven met mooie en uitgebreide beschrijvingen van de omgeving en de natuur. De hoofdstukken zijn kort en volgen elkaar in een snel tempo op. Dit kan ervoor zorgen dat je als lezer meegezogen wordt door de spanning van cliffhangers, maar er is ook het gevaar dat de snelle afwisseling zorgt voor een gevoel van minder diepgaande verbondenheid. Dit laatste was bij mij het geval.
Het boek raakt heel wat thema’s aan zoals heksenvervolging, toxische relaties tussen man en vrouw, vrouwenemancipatie, de band tussen mens en natuur, de veerkracht van de mens,… Dit alles maakt het tot een boek dat veel lezers zal kunnen boeien.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Juf Annick
Gesponsord
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder met zijn kenmerkende warmte, scherpzinnigheid en humor.
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
Parijs 1942. Miri ontsnapt aan een razzia en komt terecht op het platteland. Op een nacht krijgt ze een gevaarlijke missie. Slaagt ze erin om zowel haar eigen leven als dat van anderen te redden?
