Lezersrecensie
Knap in elkaar verweven
Wat een ontzettend mooi boek is dit.
Het verhaal begint met Cato die koffie drinkt. Dat vindt ze smerig, maar haar bemoeizuchtige buurvrouw vindt het niets voor kinderen, en daarom werkt ze zich elke ochtend door een flinke mok heen. Hiermee is meteen al de toon gezet voor Cato's karakter. Eigenwijs, onderzoekend, nieuwsgierig, bij vlagen halsstarrig en opvliegend. Maar daarnaast is Cato ook eerlijk en zorgzaam, heeft ze oog voor detail, is ze soms onzeker en komt ze op voor anderen. Bovenal mist ze haar moeder en probeert ze haar eigen plek te vinden in de wereld.
Cato's moeder is dood, haar vader depressief. Cato voedt zichzelf op als het ware, iets wat ze gemeen heeft met de andere meiden in de top 3. Ze houdt ervan foto's te maken van onopvallende dingen. Want als niemand er naar kijkt, bestaat het dan eigenlijk wel?
Ze heeft een konijn dat vernoemd is naar een oude kungfu held. Het liefst kruipt ze met een dekbed op de schuine draagbalk in haar kamer en staart ze de nacht in.
Op een dag vindt ze een kaartje van 'Films die nergens draaien'. Het brengt haar naar een oude bioscoop, waar ze al snel een baantje krijgt van de eigenaresse, mevrouw Kano, die er meer niet dan wel lijkt te zijn. Gaandeweg ontrafelt Cato steeds meer van wat de bioscoop nou zo bijzonder maakt en duikt ze dieper in het verleden van haar ouders en zichzelf.
Ik heb bijzonder genoten van de interactie en vriendschap met Dikkie en hoe dit haar hielp de relatie met haar vader te herstellen. Het pianospel op zolder nam apocalyptische vormen aan en het was alsof het boek hier ook al die tijd naar opgebouwd had.
Het boek heeft meerdere lagen en is ook voor volwassenen een genot om te lezen. Ik vraag me af of kinderen alle nuances meekrijgen, maar dat geeft niet. Dat geeft ze de gelegenheid om later een geliefd boek uit hun jeugd nog eens open te slaan en er nieuwe dingen in te ontdekken. Want dit boek wordt zo'n klassieker. Zo een die ouders later aan hun kinderen aanraden of voorlezen, die het dan vervolgens ook weer aan hun kinderen gaan voorlezen.
Het verhaal begint met Cato die koffie drinkt. Dat vindt ze smerig, maar haar bemoeizuchtige buurvrouw vindt het niets voor kinderen, en daarom werkt ze zich elke ochtend door een flinke mok heen. Hiermee is meteen al de toon gezet voor Cato's karakter. Eigenwijs, onderzoekend, nieuwsgierig, bij vlagen halsstarrig en opvliegend. Maar daarnaast is Cato ook eerlijk en zorgzaam, heeft ze oog voor detail, is ze soms onzeker en komt ze op voor anderen. Bovenal mist ze haar moeder en probeert ze haar eigen plek te vinden in de wereld.
Cato's moeder is dood, haar vader depressief. Cato voedt zichzelf op als het ware, iets wat ze gemeen heeft met de andere meiden in de top 3. Ze houdt ervan foto's te maken van onopvallende dingen. Want als niemand er naar kijkt, bestaat het dan eigenlijk wel?
Ze heeft een konijn dat vernoemd is naar een oude kungfu held. Het liefst kruipt ze met een dekbed op de schuine draagbalk in haar kamer en staart ze de nacht in.
Op een dag vindt ze een kaartje van 'Films die nergens draaien'. Het brengt haar naar een oude bioscoop, waar ze al snel een baantje krijgt van de eigenaresse, mevrouw Kano, die er meer niet dan wel lijkt te zijn. Gaandeweg ontrafelt Cato steeds meer van wat de bioscoop nou zo bijzonder maakt en duikt ze dieper in het verleden van haar ouders en zichzelf.
Ik heb bijzonder genoten van de interactie en vriendschap met Dikkie en hoe dit haar hielp de relatie met haar vader te herstellen. Het pianospel op zolder nam apocalyptische vormen aan en het was alsof het boek hier ook al die tijd naar opgebouwd had.
Het boek heeft meerdere lagen en is ook voor volwassenen een genot om te lezen. Ik vraag me af of kinderen alle nuances meekrijgen, maar dat geeft niet. Dat geeft ze de gelegenheid om later een geliefd boek uit hun jeugd nog eens open te slaan en er nieuwe dingen in te ontdekken. Want dit boek wordt zo'n klassieker. Zo een die ouders later aan hun kinderen aanraden of voorlezen, die het dan vervolgens ook weer aan hun kinderen gaan voorlezen.
1
Reageer op deze recensie
