Lezersrecensie
Korte verhalen die je laten nadenken
In tien verhalen laat Charles van Wettum mij kennis maken met Sciencefiction. De auteur is een meester in het spelen met de werkelijkheid en neemt je mee naar een andere wereld. Zoals in het eerste verhaal, waarin de hoofdpersoon in een supermarkt door een magische spiegel valt. Hij vliegt een andere wereld binnen.
“Plotseling beseft hij dat er in de lucht iets niet in orde is. Hij kijkt omhoog: het lijkt op volle maan. Maar de maan is niet vol. In plaats van een ronde bol hangen er brokstukken in de lucht, grote brokken van de maan met zwermen kleinere stenen eromheen, gehuld in grote wolken stof. Het geheel wordt verlicht door de zon, het geeft veel meer licht dan de volle maan thuis. Een kapotte maan. Hoe?”
De auteur laat me nadenken over aardse zaken vanuit een heel andere invalshoek. Woorden als:
“‘Liefde is een dimensie,’ zei ze twee weken geleden tegen me. ‘Het is geen scalair, waar je kunt meten in veel of weinig. Het is een dimensie.’ Ik begreep er niets van.”
Of:
“Ik snap haar boodschap nu: zelfs in liefde leven wij parallel. Misschien dicht bij elkaar, maar zonder dat onze werelden elkaar ooit raken.”
Een van de mooiste verhalen is wat mij betreft "Hoe Henri zich ontwikkelt". Het gaat over ouders die een uitzonderlijk kind krijgen: Henri die de ruimtetijd kan vervormen. Dat is niet alleen verrassend, maar ook handig en verontrustend. De zorg voor baby en kind Henri is het enige wat hen bezighoudt. Het is een geschenk en een vloek. Het gaat uiteindelijk om geluk. Dit verhaal deed me denken aan een ander onvergetelijk verhaal: De jongen die geen schaduw wierp van Thomas Olde Heuvelt.
Charles van Wettum weet in Het zal anders de lezer met weinig woorden te raken. Dit dunne boekje bevat een aantal prikkelende verhalen, zowel voor SF-liefhebbers als voor degenen die er nog niet zo bekend mee zijn. Verhalen waar je best even bij stil mag staan. Ik heb plezier gehad in het lezen.
“Plotseling beseft hij dat er in de lucht iets niet in orde is. Hij kijkt omhoog: het lijkt op volle maan. Maar de maan is niet vol. In plaats van een ronde bol hangen er brokstukken in de lucht, grote brokken van de maan met zwermen kleinere stenen eromheen, gehuld in grote wolken stof. Het geheel wordt verlicht door de zon, het geeft veel meer licht dan de volle maan thuis. Een kapotte maan. Hoe?”
De auteur laat me nadenken over aardse zaken vanuit een heel andere invalshoek. Woorden als:
“‘Liefde is een dimensie,’ zei ze twee weken geleden tegen me. ‘Het is geen scalair, waar je kunt meten in veel of weinig. Het is een dimensie.’ Ik begreep er niets van.”
Of:
“Ik snap haar boodschap nu: zelfs in liefde leven wij parallel. Misschien dicht bij elkaar, maar zonder dat onze werelden elkaar ooit raken.”
Een van de mooiste verhalen is wat mij betreft "Hoe Henri zich ontwikkelt". Het gaat over ouders die een uitzonderlijk kind krijgen: Henri die de ruimtetijd kan vervormen. Dat is niet alleen verrassend, maar ook handig en verontrustend. De zorg voor baby en kind Henri is het enige wat hen bezighoudt. Het is een geschenk en een vloek. Het gaat uiteindelijk om geluk. Dit verhaal deed me denken aan een ander onvergetelijk verhaal: De jongen die geen schaduw wierp van Thomas Olde Heuvelt.
Charles van Wettum weet in Het zal anders de lezer met weinig woorden te raken. Dit dunne boekje bevat een aantal prikkelende verhalen, zowel voor SF-liefhebbers als voor degenen die er nog niet zo bekend mee zijn. Verhalen waar je best even bij stil mag staan. Ik heb plezier gehad in het lezen.
2
Reageer op deze recensie