Een teveel aan herinneringen

Schrijver Jan keert in de jaren ‘60 terug naar zijn geboorteplaats Oegstgeest. Jeugdherinneringen en gedachten over dat bezoek lopen door elkaar heen.

Jan lijkt een onzekere jongen, op zoek naar houvast. De focus ligt op de hardheid van zijn jeugd, waar zijn vader hem streng gereformeerd opvoedt en slaat als hij dat nodig acht. Verder is er veel aandacht voor de relatie met zijn broer, het neerkijken op Jans artistieke karakter en de kleine natuur om hem heen (torretjes, vogels etc.) Geheel in de traditie van Wolkers lijken dood en ontbinding achter elke hoek te schuilen en is er ruimte voor ontluikende (doch verrassend brave) seksualiteit.

Ik heb Wolkers hoog zitten als schrijver. En ook hier blinken passages (met name die over de vader-zoonrelatie) uit in zijn mooie tekstritme, een ritme dat veel emotie oproept zonder sentimenteel te worden. Toch brak het gebrek aan plot me op. Het boek blijft een aaneenschakeling van herinneringen. Meeleven is lastig en de flarden aan herinneringen zijn soms wat zeurderig. In Turks fruit komen alle kwaliteiten van Wolkers bij elkaar. Dat blijft de absolute favoriet.