Gedurfd

Op het moment dat haar oudere zus het leven laat en ze zelf niet meer functioneert dwingt de schrijver zichzelf af te dalen in haar duistere verleden om te zoeken naar de bron van pijn; haar grote samengestelde familie in Utrecht waar vader 's nachts incest heeft met zijn dochters.

Een zwaar onderwerp, dat is geïnspireerd op persoonlijke ervaringen. Om zo'n boek te schrijven moet je ontzettend diep gaan, oprakelend wat je jaren wegstopte. En dat gegeven alleen is al indrukwekkend.

Het verhaal wordt nergens ‘exploitation’, het blijft draaien om het doorgronden van de menselijke psyche en de lange nasleep van een traumatische jeugd. Uphoff loopt hierbij in cirkels: soms tikt ze het absolute zwart aan om zich vervolgens weer terug te trekken en over andere zaken te praten. Interessant zijn de tegenstellingen die steeds terugkeren. Zo is het nachtelijke vader-monster (‘de Minotaurus') overdag een liefhebbende man, wordt besproken hoe het gezin verknipt maar soms ook fijn was en hoe fictie het leven verrijkt maar bij dit soort verhalen niet toereikend kan zijn. In het streven naar helderheid komt steeds de verwarring terug. Verwarring, omdat de schrijver maar niet kan verantwoorden dat ze aan een ultiem kwaad onderworpen was en tegelijkertijd geen slachtoffer wil zijn.

Lof voor de inhoudelijke benadering maar ook een kritische noot: ik begreep niet alle stilistische keuzes. Gelukkig kan ik haar daar binnenkort naar vragen bij een literaire bijeenkomst.