Niet zomaar een prachtig boek, maar een prachtig boek vol levenslessen!

Een boek van ruim 600 pagina’s, maar woorden tekort om te beschrijven hoe mooi dit verhaal is. Want dit is niet zomaar een prachtig boek: dit is een prachtig boek vol met levenslessen. Over de moed en de kracht om in het ‘nu’ te leven en kwetsbaar te durven zijn. Een verhaal dat op een mooie, pure en ontroerende manier laat inzien dat de belangrijkste dingen in het leven geen dingen zijn.

Dit boek heb ik vanaf pagina één in mijn hart gesloten, want ik werd direct het verhaal ingetrokken.

Het verhaal begint in het ziekenhuis, als Emile te horen heeft gekregen dat hij ziek is. Hij heeft op dat moment al besloten dat hij op reis gaat.
De personages worden prachtig uitgewerkt en ook de bij-personen die Emile en Joanne tijdens hun reis tegenkomen, leer je als lezer goed kennen. 

Het vertelperspectief van dit verhaal is een meervoudig (wisselend) perspectief. Het eerste deel van het boek is geschreven vanuit het perspectief en de beleving van Emile. Je leest zijn gedachten, gevoelens en de vragen die hij over Joanne heeft. Hoewel Joanne weet voor welke reis zij zich heeft aangemeld, heeft Emile geen idee waarom Joanne zich heeft aangemeld. Dit maakt dat de relatie tussen de twee in het begin heel afwachtend is en zowel Emile als Joanne in het begin terughoudend naar elkaar zijn.

Maar langzaam maar zeker verandert dit en raken de twee meer op elkaar ingesteld. De manier waarop deze relatie verandert is op een prachtige manier omschreven en opgebouwd. Zo fragiel en afwachtend in het begin, naar een alles betekende- en bij elkaar houdende relatie in de loop van het verhaal.

Vanaf halverwege het boek worden er ook stukken geschreven vanuit het perspectief van Joanne. Hoe zij naar Emile kijkt en de zorgen die zij om hem heeft.
Bij beide personages wordt ook gebruik gemaakt van flashbacks. De vriendschap met de beste vriend van Emile, de relatie met zijn ouders en zus, maar ook het verloop van zijn relatie met zijn inmiddels ex-vriendin worden met terugblikken beschreven. Op die manier leer je Emile steeds beter kennen. Dit geldt ook voor Joanne. De flashbacks naar het leven van Joanne beschrijven en verklaren daarnaast ook langzaam maar zeker de reden dat Joanne aan deze bijzondere en ongewone reis is begonnen.

Wat ik heel erg pakkend aan dit verhaal vond was hoe je als lezer mee werd genomen in de ziekte van Emile. De twijfel en verwardheid voelde je als lezer ontstaan wanneer het vanuit het perspectief van Emile werd verteld. Je wist als lezer dat hij op momenten van verwardheid onzeker werd, maar je las dat Emile zich daar niet bewust van was. Op die manier werd je als lezer tot heel dicht op de huid van Emile meegenomen in het slechter worden van zijn gezondheidssituatie.

Maar niet alleen werd je meegenomen in de ziekte van Emile. Ook het karakter van Joanne werd op een prachtige manier beschreven en ook haar leer je als lezer kennen als je beste vriendin. De manier waarop Joanne omgaat met haar onmacht wanneer zij merkt dat de gezondheid van Emile achteruit gaat,  maar ook de wetenschap dat Emile uiteindelijk enkel in het bijzijn van Joanna zal overlijden, maakt dat je veel bewondering en empathie voor haar krijgt. Maar ondanks de moeilijke keuzes die zij moet maken, voor Emile maar ook voor zichzelf, en de zware taak die op haar schouders rust, halen zij alles uit elke dag die hen gegeven is.

Hoe haar verhaal en lot uiteindelijk samen komen met die van Emile is werkelijk prachtig uitgewerkt. In één keer begrijp je de titel van het boek en krijgt het verhaal zoveel extra lagen.

De laatste twee hoofdstukken heb ik door mijn tranen heen moeten lezen.

En dan heb ik nog niet eens de prachtige citaten genoemd die in dit boek voorbij komen. Meermaals heb ik mijn notitieboekje gepakt om deze te noteren.

“Mensen zijn als glas-in-lood ramen. Ze schitteren en stralen wanneer de zon schijnt, maar wanneer de duisternis valt, is hun licht alleen zichtbaar als er een licht van binnenuit schijnt.”

Of:

“De ware reiziger is degene die een rondreis in zichzelf heeft weten te maken”

Dit boek is opgebouwd met veel pure, recht uit het hart- passages:
“Gisterenavond zat ik met mijn neus in één van de vergeelde boeken die Joanne van de rommelmarkt heeft meegebracht. Ze waren voor mij, die boeken. Het waren citatenboeken. Toen we weer bij de camper waren, heeft ze me ze gegeven. Eén citaat vond ik zo mooi dat ik Joanne wakker ben gaan maken om het haar voor te lezen. Het citaat luidde: Als we huilen omdat de zon er niet meer is, maken onze tranen het onmogelijk de sterren te zien.
    Ik heb haar gezegd dat ik dit dankzij haar heb begrepen, dankzij haar manier om me in het heden te willen verankeren. Ik heb haar gezegd dat ik nu, dankzij haar, de sterren kon zien. (…)
     Als er een paradijs bestaat, een plek daarboven waar de doden na dit leven op aarde verblijven, dan beloof ik plechtig dat ik ga regelen dat ik over haar kan waken en haar zo nooit echt zal verlaten.”

Oftewel: Dit is één van de mooiste boeken die ik in lange tijd gelezen heb. Het is prachtig, puur en oprecht. Als lezer word je direct meegesleurd in het emotionele verhaal en je kan niet anders dan doorlezen en luisteren naar wat Emile en Joanne te vertellen hebben.

Geen vijf, maar zes sterren!