Een verhaal dat als een puzzel in elkaar gelegd moet worden

Nieuweling is een boek dat mij nog lang bij zal blijven.
Een boek dat je in één adem uitleest en dat schreeuwt om een tweede keer gelezen te worden zodra je de laatste bladzijde hebt omgeslagen.
Een verhaal over vriendschap en eenzaamheid. Over het licht dat je voor jezelf en voor anderen kunt zijn. Maar ook over het donker en de schaduw die altijd blijven bestaan als je het licht de rug toekeert en geen kans durft te geven.

Vanaf de eerste bladzijde voel je dat er wat gaat gebeuren. Maar wanneer of wat blijft lang de vraag. De spanning blijft het gehele boek voelbaar en bouwt zich op. Het boek maakt gebruik van terugblikken naar het verleden van Simone, waardoor je haar steeds beter leert kennen. Je leest over de relatie die zij had met haar ouders. De strijd tussen haar vader en moeder en hoe Simone hier steeds meer tussen werd geplaatst en voor haar gevoel moest kiezen tussen haar ouders. Je weet dat de vader van Simone overleden is, de moeder is niet meer in beeld.
Het verhaal wordt steeds verder uitgebouwd, net als de personages. Met bepaalde zinnen blijf je al lezer nieuwgierig naar wat er is gebeurd.

‘Achteraf snap ik niet waarom ik niet voorzichtiger was, zoals ze me had gewaarschuwd, omdat ik weet hoe snel alles om kan slaan – een slecht woord, een verkeerde uitdrukking, en ik zou alles weer kwijt zijn.’

Daarnaast maakt het boek ook sprongen verder in de tijd. De meeste hoofdtukken spelen zich af in de zomermaanden, als Eveline er is. Maar er zijn ook kortere hoofdtukken die in september spelen, als Eveline er niet meer is. Als lezer weet je nog niet wat er gebeurd is, maar je weet wel dat Eveline weg is. Deze sprongen in de tijd maakte dat ik heel graag verder wilde lezen. Je leest ook over de gebeurtenissen verder terug in de tijd, toen Simone nog een klein meisje was.

De natuur wordt prachtig beschreven. Je wordt als lezer meegenomen in het leven van Simone in het dorp. Een klein dorp waar de mensen allemaal vaste patronen en gewoontes hebben. Waar iedereen elkaar in de gaten houden, elkaar veroordeeld, maar elkaar ook nodig heeft. Het boek had veel mooie passages, zoals deze, waar Eveline de kracht van de natuur beschrijft.

“ ‘Kijk maar hoeveel veerkracht de natuur heeft’, ging ze verder. ‘Kijk maar naar de bomen die terugkomen na een bosbrand, naar de planten die Tsjernobyl nu overwoekeren. Kijk maar naar de zaden van Magnolia’s, die duizenden jaren wachten op de juiste omstandigheden om te kiemen. Kijk maar naar alle landschappen die door de mens vernietigd zijn en door de natuur hersteld worden. Wij hebben de natuur nodig, niet andersom’. (…) ‘De natuur overleeft wel’ besloot ze. ‘De enige die te mensen te gronde richt, is zichzelf’.”

Naarmate je verder in het boek komt gaan de puzzelstukjes op hun plek vallen. Maar pas aan het einde van het boek viel echt alles op zijn plaats. Daarom verdient dit boek het om een tweede keer gelezen te worden. Sterker nog, ik denk dat het boek mooier wordt bij het tweede keer lezen. Met de kennis die je krijgt bij de ontknoping van dit verhaal, ga je het boek misschien wel met een andere blik lezen.