Meesterlijk debuut

Wat een aangename verrassing, dit thrillerdebuut van A.C. Porter, die om begrijpelijke redenen - diplomatieke dienst - anoniem moet blijven. Meer dan dat hij - als het inderdaad een hij is - in 1979 is geboren, hoeven we als lezer ook eigenlijk niet te weten. Porter kan schrijven, en een verhaal vertellen. Daar gaat het om.
Ballen heeft hij in ieder geval. Je debuut beginnen met een scène die zo lijkt weg gebietst bij Stephen King… geweldig. Je moet maar durven. De toon is meteen gezet, en de vaart zit er van begin af aan stevig in. Ik zeg zelden van een boek dat het een pageturner is, maar dit is er een. Dat ik het als zeer langzame lezer in drie dagen uit had, zegt genoeg.
Er waren ook amper hindernissen of ergernissen tijdens het lezen. Dat scheelt. De kennis en ervaring die tijdens het werk op diverse plaatsen in de wereld zijn opgedaan, betalen zich dubbel en dwars uit. Of het nu de val van het Derde Rijk is, de organisatiestructuur van de Nazi-top of 24/7 wespennest Washington, Porter beweegt zich er met evenveel gemak doorheen. Voor de lezer leest dat heerlijk weg. Die hoeft zich over details alvast niet druk te maken. Al vielen een paar kleinigheidjes wel op.
Er is op zeker moment sprake van een broek met een kontzak. Ongetwijfeld een spijkerbroek, denk ik dan. En ja, die werden door zowel mannen als vrouwen gedragen, ook al in 1960. Maar ook door iemand die werkzaam is in de verkiezingscampagne van Kennedy? Dan denk ik toch eerder aan een rok of een mantelpakje, en ben me ervan bewust dat dat mijn eigen visie is. Aan de andere kant, hoofdpersoon Ezra Walsh is een pittige tante die zich niet aan conventies houdt, dus geheel ondenkbaar is die spijkerbroek dan weer niet.

De valkuil waar veel debutanten in trappen, lijkt voor Porter nauwelijks dieper dan een knikkerputje. Veel boeken, vooral spannende boeken, worden geschreven in de ik-vorm. Persoonlijk ben ik er geen fan van, noch om te lezen, noch om te schrijven, omdat ik de ruimte mis voor verschillende invalshoeken. Niet zelden loopt de schrijver hopeloos vast in het geneuzel van een hoofdpersoon die de balans tussen actief personage en passief personage niet meer kan vinden.
Zo niet bij De Erfgenamen. Vanaf de eerste scène tot de laatste weet de auteur beschrijvende delen, dialogen en monologue intérieur op een natuurlijke manier af te wisselen, zodat de lezer door de ogen, oren en gedachten van enkel de ik-figuur toch ontzettend veel te weten komt van wat er gebeurt, en gebeurd is. Uitermate knap gedaan.
Een kleine misser is hoofdstuk 67, waar niet Ezra maar broer Samuel de rol van verteller heeft, en de leesflow een lelijke knak krijgt. Heel jammer. Hoewel ik niet zo een-twee-drie een oplossing heb, ben ik er van overtuigd dat dit op een andere, betere manier opgelost had kunnen worden.
Niettemin een topklasse debuut dat de lezer niet tot de laatste bladzijde, maar werkelijk tot de laatste regel in spanning houdt. Goed geschreven, goed gerechercheerd. En Porter heeft werkelijk de randjes durven opzoeken. Zelfs waar het verhaal bijna ongeloofwaardig dreigt te worden, heeft hij de losse eindjes toch weer zo aan elkaar weten te knopen dat het uiteindelijk allemaal klopt.
Ook qua vormgeving en uitvoering een prettig boek om te lezen. Fijn papier, fijn lettertype, uitnodigende cover. Chapeau! Van harte aanbevolen, en ík kijk vol verwachting uit naar het volgende boek van deze schrijver.