Ontroerend verhaal rond rouw en rituelen

Diegene verliezen die je het liefste hebt terwijl het leven samen net echt moest beginnen. Er is niets pijnlijker en meer verdovend dat dit gevoel. Wanneer je eigen wereld stil staat en de wereld rondom jou toch verder draait. Je eigen zwarte gat. Het begin van dit boek met meer dan eens tranen in mijn ogen gelezen. En naarmate het boek verder gaat en Amande steeds een beetje meer zonlicht weer toelaat in haar leven, voel je mee die kleine stapjes voorwaarts (en ook die kleine stapjes weer achterwaarts). Voel je de bezorgdheid en de immense liefde en vriendschap van familie of zelfs een toevallige passant. Voel je hoe kleine routines iets groots gaan betekenen. Voel je hoe relaties soms dieper worden en andere breken. Voel je hoe rouw nooit eindigt maar liefde verweven raakt. Voel je dat iedereen andere rituelen (nodig) heeft. Voel je dat steun en (h)erkenning zoveel kan doen met iemand die rouwt. Hoop. Maar bovenal voelt dit écht! Met zoveel gevoel geschreven. Pracht van een verhaal. Een aanrader. Als je zelf iemand verloor, lees dit boek - jaren later - en weet dat wat je voelde/voelt oke was/is. En als je iemand rondom jou iemand zag verliezen, lees dan dit boek. Want dit is hoe het voelt .. . Boekentip!

Extra : voor wie door de omvang van Al het blauw van de hemel afgeschrikt werd : dit boek ligt met 283 pagina´s lichter in de hand.