Knap verhaal en knap verwoord

Een boek met een cover die je zoiezo oppakt en naar blijft kijken. Mooi. Statig. Opgaan in de achtergrond. Want zo voelt het hoofdpersonage zich wel. In dit hele verhaal spreekt de dochter tegen haar overleden moeder en keert daartussen terug in het verleden en deelt zo haar pijnlijke verhaal met de lezer. Een volwassene die van kindsbeen af angstvallig probeert altijd en overal het goed te doen voor haar ouders. Die zich verantwoordelijk voelt en op eierschalen loopt (wat een kind nooit zou moeten doen). En dan onthult zich het grootste geheim voor haar ogen nu ze 55 is. Geschreven in een wervelende taal die je zo meezuigt in het mysterieuze verleden en heden. Wow! Is wat ik denk als ik het boek dichtsla. Onverwachte wendingen die je verbazen. Het zou zomaar echt kunnen. Een boek dat knap ineen zit. Enige minpuntje zijn de leeftijden. Die voelen veel jonger aan dan het echte 55 jaar oud zijn.

Mooie zin uit het boek : ´Zus,´ fluister ik in mijn hoofd, maar het klinkt zo vreemd dat ik het woord er weer uit schudt.