Lezersrecensie
Leest lekker vlot weg!
De cover sprak mij als eerste aan: ik hou van de frisse uitstraling en het feit dat het 'iets' met reizen te maken moest hebben.
Het thema dementie is mij niet vreemd maar maakt het niet perse uitnodigend om te gaan lezen. Echter wekte de jonge leeftijd van de hoofdpersoon Emile mijn interesse.
Ik zat na de eerste pagina al direct in het verhaal en de hoofdstukken lezen lekker weg door de snelle wisseling van gebeurtenissen en terugblikken. Helaas 'zakte' deze snelheid naar mijn gevoel toch een beetje in wanneer het ware verhaal van Joanne wordt verteld, maar bleef ik nieuwsgierig genoeg naar het verloop om mij door deze passages heen te krijgen. Immers had ik er al 2/3 van het boek opzitten. En gelukkig kwam de vlotheid hierna weer terug.
Het boek gaf mij hier en daar een glimlach en af en toe zelfs even hardop een lach als er een hilarisch momentje tussen Emile en Joanne voordoet. En ja, bijna onvermijdelijk ook die traan, wanneer je zo intens met het verhaal van deze 2 jonge mensen hebt meegeleefd en het afscheid daar is
Het thema dementie is gelukkig niet continu aanwezig. Je weet dat Emile er aan lijdt, maar het zijn terloopse gebeurtenissen. Je merkt pas meer in de de laatste 100 bladzijdes dat Emile echt achteruit gaat, en heel herkenbaar hierin is het vanuit het POV van een dementerende dat ze het zelf niet zo meekrijgen, maar juist de buitenwereld de veranderingen eerder opmerken.
Het verhaal is prachtig en heb ervan genoten! Het voelde voor mij echt als een reis waar ik om een hoekje mee heb mogen kijken.
Ik hoop dat Melissa da Costa met meer zoals dit komt en interessante personen kiest om hun verhaal te mogen lezen.
Het thema dementie is mij niet vreemd maar maakt het niet perse uitnodigend om te gaan lezen. Echter wekte de jonge leeftijd van de hoofdpersoon Emile mijn interesse.
Ik zat na de eerste pagina al direct in het verhaal en de hoofdstukken lezen lekker weg door de snelle wisseling van gebeurtenissen en terugblikken. Helaas 'zakte' deze snelheid naar mijn gevoel toch een beetje in wanneer het ware verhaal van Joanne wordt verteld, maar bleef ik nieuwsgierig genoeg naar het verloop om mij door deze passages heen te krijgen. Immers had ik er al 2/3 van het boek opzitten. En gelukkig kwam de vlotheid hierna weer terug.
Het boek gaf mij hier en daar een glimlach en af en toe zelfs even hardop een lach als er een hilarisch momentje tussen Emile en Joanne voordoet. En ja, bijna onvermijdelijk ook die traan, wanneer je zo intens met het verhaal van deze 2 jonge mensen hebt meegeleefd en het afscheid daar is
Het thema dementie is gelukkig niet continu aanwezig. Je weet dat Emile er aan lijdt, maar het zijn terloopse gebeurtenissen. Je merkt pas meer in de de laatste 100 bladzijdes dat Emile echt achteruit gaat, en heel herkenbaar hierin is het vanuit het POV van een dementerende dat ze het zelf niet zo meekrijgen, maar juist de buitenwereld de veranderingen eerder opmerken.
Het verhaal is prachtig en heb ervan genoten! Het voelde voor mij echt als een reis waar ik om een hoekje mee heb mogen kijken.
Ik hoop dat Melissa da Costa met meer zoals dit komt en interessante personen kiest om hun verhaal te mogen lezen.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Marcha
Gesponsord
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder met zijn kenmerkende warmte, scherpzinnigheid en humor.
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
Parijs 1942. Miri ontsnapt aan een razzia en komt terecht op het platteland. Op een nacht krijgt ze een gevaarlijke missie. Slaagt ze erin om zowel haar eigen leven als dat van anderen te redden?
