So it goes...

Kalasjnikovs om bijgeloof kracht bij te zetten. In 'Allah Is Niet Verplicht' (2000) probeert ex-kindsoldaat Birahima vat te krijgen op zijn traumatische rondreis door verschillende Afrikaanse landen. De verschrikkelijke omstandigheden waarin hij opgroeide zonder perspectief of houvast. De schijnveiligheid die hij vond bij grigriman (medicijnman/oplichter) Yacouba en zijn mooie praatjes om te overleven. De perverse logica van warlords die zowel de drie wereldgodsdiensten als plaatselijke folklore gebruiken als pressiemiddel. En natuurlijk Birahima's eigen bereidheid om te slachten en te moorden om verder te komen in de hiërarchie. Zo nu en dan raakt 't de jongeman als een andere kindsoldaat plotseling sterft. Toch niet zo beschermd tegen onheil door diverse zalfjes, drugs, initiatierituelen en bloedoffers. Maar zoals Allah niet verplicht is om de aardse wereld rechtvaardiger te maken, zo kiest Birahima zelf wel welk leed hij persoonlijk toelaat.

Qua opzet lijkt 'Allah Is Niet Verplicht' (2000) op de anti-oorlogsroman 'Slaughterhouse-Five' (1969) van Kurt Vonnegut. Net als Billy Pilgrim is Birahima een onbetrouwbare ik-verteller die niet de juiste woorden weet te vinden om zijn immens traumatische herinneringen een plek te kunnen geven. Hier vrij letterlijk omdat de ongeschoolde jongeman verschillende woordenboeken nodig heeft om zijn eigen leed te vertalen naar taal. Ook Birahima's 'Allah is niet verplicht' doet denken aan Billy Pilgrim's 'so it goes' als nihilistische constatering dat sommige dingen gewoon gebeuren. Helaas voelen de herhaling en postmoderne ironie in 'Allah Is Niet Verplicht' (2000) als een afstandelijke en geforceerde stijltruc. Alsof je de kernachtige schetsen hebt van een roman die op emotioneel niveau nog verder uitgewerkt had moeten worden. De mens Birahima wordt te vaak weggeduwd door gortdroge beschrijvingen van verschillende facties en hun uitzichtloze machtswisselingen. Meer politiek pamflet dan psychologisch gefundeerd.