Springen of weglopen

Van een afstand kijken naar de gapende diepten. Het sterke aan de boeken van Pilar Quintana is de manier waarop ze met heldere, eenvoudige metaforen vrouwenlevens tot leven brengt. Of zoals haar hoofdpersoon in 'Het Teefje' (2017) ingewikkelde gevoelens over onvrijwillige kinderloosheid projecteert op een geadopteerd teefje. En het stekende gevoel van verraad als het arme hondje zelf zwanger wordt. In 'De Afgronden' (2021) wordt het kleine en overzichtelijke wereldje van de achtjarige Claudia steeds iets ingewikkelder als haar ouders een huwelijkscrisis doormaken. Vanuit haar passieve positie als kind ziet zij verschillende kloven ontstaan. De jarenlang opgebouwde spanningen in het liefdeloze huwelijk van haar ouders. Familiegeheimen die aan de oppervlakte komen. Haar moeders depressies en haar suïcidale ideaties. Het lijkt steeds meer alsof de kleine Claudia zelf aan de rand komt te staan van een afgrond, waar ze de keuze heeft om zelf te springen of ervan weg te lopen. Met sterke metaforen en bitterzoete sfeerbeschrijvingen blijft 'De Afgronden' (2021) bij de kinderlogica van de hoofdpersoon. Of zoals grote dramatische onthullingen misschien minder bij zullen blijven dan die kleine momenten waarop het besef neerdaalt dat haar ouders onvolmaakt zijn en onvoldoende veiligheid bieden.