Explosies

kogelregens en wereldpolitiek,Joel Rosenberg is van origine veiligheidsadviseur en communicatiestrateeg, maar inmiddels heeft hij in thuisland VS faam gekregen door zijn politieke thrillers. Critici roemen hem om zijn vooruitziende blik op de situatie in het Midden-Oosten. Hoewel zijn werk geschreven is als fictie, blijken sommige elementen waarheid te zijn geworden. Zo heeft hij voor 11 september 2001 al een roman geschreven over een vliegtuigkaping die leidt tot een Amerikaanse oorlog in Irak (De laatste Jihad). Dit is het vervolg daarop – uitgekomen in 2003 maar nu pas vertaald – en ook hier blijken weer enkele markante overeenkomsten te zijn met de realiteit. Om het plot niet te verraden laat ik deze echter buiten beschouwing; de precieze “hoe?” of “wat?” zijn terug te vinden als nawoord in de roman.
In De laatste dagen volgen wij veiligheidsadviseur Jon Bennet en zijn beschermelinge Erin McCoy tijdens hun poging om een vredesbestand te sluiten tussen Palestina en Israël. Helaas wordt de geplande bijeenkomst ruw verstoord door extremisten van Palestijnse zijde, waarbij zowel Yasser Arafat en partijgenoten als een heleboel Amerikaanse troepen om het leven komen. Er volgt een paginalang uitgemeten vlucht van McCoy en Bennet om naar veiliger oorden te komen, samen met twee belangrijke gesprekspartners bij de onderhandelingen. Dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan in de aftermath van de kolossale aanslag.
Rosenberg heeft hoogst waarschijnlijk veel Amerikaanse actiefilms gezien, want zijn stijl is net zo overdreven bombastisch van toon als in dit genre gebruikelijk is. Het begint al bij de beschrijving van hoofdrolspeler Jon Bennet als zeer aantrekkelijke vrijgezel met de looks van Matt Damon en Erin McCoy als een vrouw die wel een model had kunnen zijn. Maar daar houdt het niet op. Niet zelden wordt een plaats van handeling namelijk achtergelaten als een inferno van explosies en kogelregens. Daarnaast wordt het spectaculaire nog eens benadrukt met bombardementen van straaljagers, hightech foefjes met satellieten en wilde achtervolgingen. Onze helden stellen zich kranig op. Vaak schieten ze ook samen met de anderen op de aanstormende vijanden. Het maakt de roman voor een nuchtere Hollander als deze recensent wat te overdreven, maar dat wil niet zeggen dat het daarom slecht geschreven is. Een heleboel lezers zullen juist genieten van dat overdreven gedoe.
In de vijf jaar tijd tussen het uitbrengen van het origineel en deze vertaling is er helaas veel aan actualiteit verloren gegaan. Sommige politieke elementen zijn niet meer te rijmen met de realiteit van nu. Zo wordt Amerika toch een beetje in beeld gebracht als de vriendelijke suikeroom die wel even vrede zal brengen in dat gebied. Dit idee blijft nauwelijks meer overeind met het verlies aan populariteit van Bush en de impasse rond zijn Irak-politiek. Ik ben wel te spreken over de poging die Rosenberg doet om zowel de standpunten van de Israëliërs als de Palestijnen over te brengen. Dat hij er niet helemaal in slaagt doordat hij beide partijen soms wel erg geforceerde en ongeloofwaardige dialogen laat houden, tja, dat doet er wat mij betreft niets aan af. Uiteindelijk is het een groots actievehikel voor liefhebbers van het genre. Misschien niet altijd even actueel door het verstrijken van de tijd, maar daarom niet minder vermakelijk.