De spannende passages zijn te schaars

Op de achterkant lezen we dat dit de eerste misdaadroman in een reeks is rond kunsthandelaar Simon de Vere en inspecteur Kunstcriminaliteit Liese Meerhout. Vermoedelijk zien we in de nabije toekomst nieuwe avonturen tegemoet van het duo. Dat is wat mij betreft geen slechte zaak. Niets is ooit is namelijk een lekkere politieroman die de clichés uit het genre toch weer een tikkeltje anders aanpakt dan gewend. Zo ligt de focus op de minderwaardige positie die de cel Kunstcriminaliteit bekleedt binnen de Vlaamse politiemacht. In dit verhaal komen de afdeling Moord en de cel Kunstcriminaliteit tegen over elkaar te staan als een roofmoord gepaard gaat met de diefstal van twee schilderijen. Liese Meerhout en haar team krijgen te maken met onvolledige informatie en onbereidwillige collega’s die het onderzoek voor hen traineren.
Daarnaast lezen wij de verhaallijn rond de dertiger Simon de Vere die net zijn vader verloren heeft aan een auto-ongeluk annex zelfmoord. Hij probeert de puzzelstukjes bij elkaar krijgen van het geheim dat de man heeft meegenomen in zijn graf. Centraal daarin is een schilderij met een verschrikkelijke geschiedenis. Maar er blijkt ook een bende afpersers te zijn die nog een schuld open heeft staan bij de vader en deze nu op de zoon wil verhalen. Van bedreigingen gaan zij over op hardere maatregelen als mishandeling en uiteindelijk moord. Bij een inbraak op het antiquariaat dat zijn vader hem naliet, doorkruist het pad van Simon de Vere zich met dat van Liese Meerhout. Er ontstaat natuurlijk een romance tussen de twee dolende zielen.
Toni Coppers heeft een hele prettige schrijfstijl, waarmee hij met een vleugje ironie de wereld beschrijft van kunstminnend Vlaanderen. De bijrollen die hij introduceert hebben lekker eigenzinnige trekjes als comic relief op de zwaardere thema’s die geïntroduceerd worden. Zo is er de lesbische vriendin Laura, met haar knipperlichtrelatie met een Marokkaanse, en tante Elisabeth die zich presenteert als een Engelse kakmadam.
Helaas weet Coppers het thrillerelement een tikkeltje minder sterk vol te houden. Echt spannend wil het nergens worden, daarvoor zijn z’n karakters iets teveel aan het genieten van dure wijnen en lekker hapjes in trendy restaurantjes. De spannende passages zijn te schaars en de belangrijkste plotwendingen gebeuren buiten het gezichtsveld van de karakters. Ik hoop dat er in een volgend deel meer aandacht is voor de spanning en iets minder voor de sfeerbeschrijvingen van Brussel. In ieder geval is dit een serie om in de gaten te houden, want na dit eerste deel kan ik stellen dat het de potentie heeft om uit te groeien tot een nieuwe franchise.