Lezersrecensie
De schrijver als vader en zoon
Jezelf opnieuw als schrijver zien door de ogen van een zoon. Of zoals Alejandro Zambra in 'Vadertaal' (2023) reflecteert op wat het kersverse vaderschap betekent voor zijn literatuur. Zo heerlijk enigmatisch en ongrijpbaar als Zambra's werk kan zijn. Op het eerste gezicht uitwaaierend als een losse verzameling dagboekfragmenten, gedichten, grappige anekdotes, literatuurbeschouwingen, kritische essays en zelfs pure fictie. Maar bij nadere beschouwing is 'Vadertaal' (2023) juist strak geordend als een prozaroman met terugkerende thema's en een psychologisch verloop. De schrijvende vader die clichés probeert te vermijden om de overweldigende ervaring van een pasgeboren zoon onder woorden te krijgen. De schrijvende zoon die ooit probeerde weg te komen van zijn dominante vader, maar nu opeens iets met hem deelt in hun gemeenschappelijke liefde voor Silvestre. En een schrijver die zich afvraagt of zijn zoon hem ooit beter zal leren kennen door zijn werk. Of zal zijn literatuur net zo vergankelijk blijken als zijn persoon!?
2
Reageer op deze recensie