Nachtmerrie vol onbegrip op het zonnige Mallorca

Franny en Jim Post gaan op vakantie naar Mallorca om daar hun 35-jarig huwelijksfeest te vieren in het bijzijn van hun twee kinderen, Sylvia en Bobby. Onder het motto ‘Hoe meer zielen, hoe meer vreugd’ neemt zoon Bobby zijn vriendin Carmen mee en moeder Franny haar beste vriend Charles en zijn levensgezel Lawrence. Op Mallorca heeft de familie een groot en afgelegen huis ter beschikking, eigendom van een Engelse vriendin van Charles. Tot dusver een simpel en weinig verrassende setting van de roman Badgasten. Maar natuurlijk blijft het daar niet bij.

"Jim had bepaalde dingen, als hij had gekund, het liefst uit zijn bagage gehaald. Het afgelopen jaar. En de vijf jaar daarvoor eigenlijk ook. De manier waarop Franny hem ‘s avonds aankeek van de andere kant van de eettafel. Het voor het eerst in dertig jaar in een andere mond zijn en zijn verlangen daar eeuwig te blijven. De leegte die hem na de vakantie wachtte, de eindeloze dagen die hij moest zien te vullen."

Het zal een oplettende lezer dus al op de eerste pagina duidelijk zijn dat er relatieproblemen zijn tussen Jim en Franny. En dat zijn lang niet de enige problemen binnen de familie en de vriendenkring. Teleurstellingen, mislukte financiële avonturen, zelfontdekkingsreisjes die anders lopen dan bedoeld, eenzaamheid, oude -amper geheelde- en nieuw toegebrachte wonden, coming of age strubbelingen, adoptieproblematiek voor homoseksuele stellen, alles komt voorbij tijdens een niet direct geslaagd te noemen poging tot familievakantie.

Het vreemdgaan van de vader is niet expliciet besproken, maar veel in het gedrag van Jim en Franny maakt duidelijk dat er iets zeer fout zit. Dit maakt dochter Sylvia angstig en onzeker en zorgt voor een van de mooiste passages van het boek. Sylvia ziet de onbeslapen kant van het echtelijke bed en komt tot conclusie dat vader weleens op de bank zou kunnen slapen.

"Ze wilde zien of haar vader op de bank in de voorkamer lag. Er was geen bewijs dat haar vader niet in hetzelfde bed had geslapen als haar moeder, maar hun kamer had iets vreemds, zo zou Sylvia het beschrijven, mocht iemand ernaar vragen, wat natuurlijk nooit zal gebeuren. Er hing dezelfde vreemde sfeer als op sommige plekken waarvan ze gewoon zeker wist dat er geesten rondspookten, die goed- of kwaadaardig konden zijn, maar in elk geval dood. (…) Ze kon de omtrekken van de bank onderscheiden, maar niet zien of er iemand lag. 'Pap?' vroeg ze zachtjes. Geen reactie. Sylvia wist dat hij, zelfs in zijn slaap, antwoord zou hebben gegeven. Ze wachtte een hele tijd en vroeg het toen weer. Natuurlijk lag hij niet op de bank. Alles was goed, behalve dingen die niet goed waren."

Emma Straub doet een Jonathan Franzen-achtige poging om een lusteloze, teleurgestelde groep mensen neer te zetten, mensen die niet precies weten wat ze met hun (verdere) leven moeten, die geveld zijn door verkeerde keuzes, door problemen die ze geen plaats weten te geven, laat staan oplossen. Ondanks de nauwkeurig uitgewerkte karaktereigenschappen (of misschien juist daardoor), is geen van deze mensen sympathiek, met uitzondering van dochter Sylvia die in haar weg naar volwassenheid voor een aantal mooie momenten zorgt. Ook Lawrence, de partner van Charles is in zijn verlangen naar een kind oprecht en aandoenlijk.

Moeder Franny, met haar hysterische genegenheid tot best gay friend Charles en haar obsessieve pogingen om de ruzies te sussen door te pas en te onpas bergen voedsel te serveren, vader Jim, gebrandmerkt door zijn seksuele escapade en volledig de weg kwijt door het verlies van zijn geliefde baan. Zoon Bobby, een willoos, leeg knulletje met de emotionele diepgang van een schildpad, gettoachtige vriendin Carmen met een obsessie voor een gezonde levensstijl; ze zijn allemaal niet in staat om bij de lezer een gevoel van empathie of nieuwsgierigheid naar hun verdere lotgevallen teweeg te brengen.

Het lijkt alsof Emma Straub een serieuze poging doet om van een literair thema - een ontwricht gezin – ware literatuur te maken. Dat vermogen is niet iedereen gegeven en Straub is in haar poging helaas niet overtuigend, zij blijft hangen in een soort fake romantiek, doorspekt met opmerkingen over leven, liefde, seks en ouderschap. Haar boek is voorbij de veilige boei van feelgood gevaren, maar heeft de verre haven van de literatuur niet bereikt. Jammer.