Een berg klef sentiment verdronken in zee van clichés

De mooie Mia Saunders zit in de nesten: binnen een jaar moet zij een schuld van één miljoen dollar afbetalen aan de maffia. Het is duidelijk dat een kantoorbaantje hiervoor niet de juiste oplossing is. Gelukkig heeft de tante van Mia een exclusief escortbureau en bezit Mia alle eigenschappen om als gezelschapsdame voor heren met een ruim budget aan de slag te gaan. En zo geschiedde: om het financieel aantrekkelijk te maken, verhuurt tante Millie Mia per maand aan heren die hiervoor honderdduizend dollar over hebben. Seks is optioneel, het hoeft niet, maar kan en in dat geval komt er nog eens een fors bedrag bij.

Zover het magere basis verhaal van Calender Girl, dat mits anders aangepakt door Audrey Carlan misschien nog enige potentie had. Maar helaas.

Afgezien van het feit dat er in Californië (zeker in Hollywood) maar ook elders volop ‘arm candy’ zonder bijbetaling te vinden is voor rijke, succesvolle en ook nog eens ongelooflijk knappe mannen, is het hele verhaal verschrikkelijk ongeloofwaardig. Alle personages zijn oppervlakkig, ongelooflijk dom en staan bol van allerlei emotionele clichés. Het is onmogelijk om ook maar een zweem sympathie te voelen voor wie dan ook, misschien met kleine uitzondering van Weston Charles Channing de Derde (!), die met vlagen een paar menselijke trekjes vertoont, heel even dan. Beginnend met de irritante tante Millie die haar nichtje consequent ‘poppedop’ noemt (een werkelijk bijzonder lelijk woord, erger kan bijna niet), door naar Mia met een IQ van een postzegel en een permanente staat van geilheid die een doorgewinterde porno actrice zal doen blozen (“….Zijn pak was zwart op zwart. Alles…..Ik voelde meteen dat ik vochtig werd tussen mijn dijen…”). En dan de mannen in kwestie: volmaakt, knap, rijk, getalenteerd, succesvol en ook nog warm, liefdevol en intelligent. Tranen van het lachen schieten de lezer in de ogen bij de ‘maart man’, die naast dat alles nog een extra eigenschap heeft die Mia in staat stelt haar therapeutische talenten en sociaalpsychologische inzichten tentoon te spreiden.

Dat alles overgoten met een sausje kwijlerig sentiment. Onnodig te vertellen dat alle mannen in kwestie onmiddellijk verliefd worden op Mia en direct aanbieden om de maffia schuld te vereffenen, Mia dit in het kader van haar zelfstandige onafhankelijkheid weigert (hahaha) en verder door ploetert in haar zware baan als escortgirl. It’s a dirty job but someone has to do it.

Een extra eervolle vermelding voor de dialogen van een laag niveau doorspekt met “Jep! Shit! Fuck!”. Voor een vleugje intellect zorgt de Franse kunstenaar ‘Frenchie’ die regelmatig in zijn moedertaal vervalt, vooral tijdens de daad. Wat dus bijna altijd is. En dan nog de seks: veel, altijd en overal, waarbij Mia van genot regelmatig flauwvalt.

Sommige boeken zijn het papier waarop zij zijn gedrukt zijn niet waard. Calendar Girl is hier een voorbeeld van. Een jaar heeft twaalf maanden en dit eerste deel van Calendar Girl behelst er maar drie van. Helaas zijn er meer avonturen van Mia Saunders op komst.