Familie, buren, werk en liefde, maar vooral veel...taarten

De taarten van Marie is het eerste boek van de Engelse schrijfster Bernadette Strachan, dat verschijnt onder het pseudoniem Claire Sandy. Bij het boek is een los blanco receptenschrift gevoegd, met daarin de recepten voor de succestaarten van Marie.

Marie Dunwoody, een chaotische huisvrouw met man en drie kinderen, voelt een vage ontevredenheid over haar leven. Marie heeft een eigen kleine tandartspraktijk, haar man heeft een baan als inkoper, haar puberende zoon vertoont lichte nerd-achtige trekjes en de meisjestweeling is aan het ontdekken welke grenzen overschreden kunnen worden. Ogenschijnlijk is er weinig waar Marie ontevreden over zou kunnen zijn, haar huwelijk is zowel liefdevol als gepassioneerd, haar kinderen prima in orde en haar praktijk loopt goed. De perfecte buurvrouw aan de overkant is weliswaar irritant volmaakt, maar verder onschuldig. Maar toch…er komen wat scheurtjes in het leven van Marie, scheurtjes die ze aan elkaar probeert te lijmen op een eigen, niet alledaagse wijze…

Het boek begint vlot en houdt de eerste dertig pagina’s de aandacht van de lezer vast. Het is grappig, maar niet levensecht. Eerlijk gezegd is het vrij moeilijk te geloven dat een dergelijke vrouw als Marie zou kunnen bestaan. Aan de ene kant is ze de hoogopgeleide eigenaresse van een tandartsenpraktijk, een hartstochtelijke minnares voor haar echtgenoot, een begripvolle moeder en een empatische vrouw die altijd bereid is een helpende hand te bieden, en aan de andere kant een slons in het huishouden en iemand die het bakken van de volmaakte taart als hoogste levensdoel stelt. Dat verlangen om te bakken, geïnspireerd en aangewakkerd door een bijzonder, op de rommelmarkt gevonden kookboek, is het leidmotief van het verhaal. Marie ziet het bakken van een prachtige taart als de ultieme bevestiging van haar huiselijk geluk, veiligheid en liefde, en als de oplossing van alle problemen. De recepten zijn prachtig en bij het beschrijven van de doorlopend stijgende bakvaardigheden van Marie loopt het water de lezer letterlijk in de mond. Helaas blijft het verhaal erg mager om een kleine vierhonderd pagina’s mee te vullen. De jaloezie en tomeloze bewondering van Marie voor haar volmaakte buurvrouw die niet alleen dagelijks (!) het perfecte gebak in alle soorten produceert, maar ook haar huishouden, man en kind bestuurt op een wijze die alle soorten supervrouwen tot niets doet verbleken, is ongeloofwaardig en overdreven. Ook wanneer blijkt dat de superbuurvrouw lang niet zo’n geweldig leven heeft als het lijkt, blijft dat onwerkelijke gevoel hangen. Voor bijna alle personages geldt hetzelfde: wit is te wit en uitsluitend wit, zwart is te zwart en kent geen nuances. Zo is het in het leven nooit.

En in goede boeken ook niet. Wel is het boek grappig. Niet altijd, maar meestal wel. Hilarisch is de beschrijving van het bakken van een bruiloftstaart, een ingewikkeld kunststuk dat natuurlijk geheel dreigt te mislukken. Bij het maken ervan wordt Marie bijgestaan door de huishond Prinny, die naarmate de ramp zich voltrekt, net zo hysterisch wordt als haar bazin: "De hond, die andermans stemming opzoog als een spons, zag eruit alsof hij wel een stevige borrel kon gebruiken… Haar souschef (de hond Trinny) deed discreet een plasje van de stress…" Een aandere hond, Cookie, "likte gulzig aan de microscopische roomkomma’s…" Minder leuk en minder grappig is de kennelijke overtuiging van de vertaalster dat de spreektaal van tieners authentiek wordt door te pas en te onpas het woordje ‘kapot’ aan de zinnen toe te voegen. Helaas werden de hooggespannen verwachtingen van De taarten van Marie om deze redenen niet waargemaakt.