Liefde, inzicht, zelfkennis. Diepgaand, ontroerend, mooi.

Susan Smit heeft verstand van de liefde. En van alle aan de liefde gerelateerde zaken. Met als achtergrond het mondaine en turbulente leven in de grote stad met een reuzengrote keus aan verleidingen en geneugtes, maar ook op de loer liggende anonieme eenzaamheid, beschrijft zij met een vlotte en contemporaine pen haar ervaringen met daten, verliefd worden, samenwonen, uit elkaar gaan, single avonturen, hartzeer, zelfliefde en zelfontdekking, hunkering, eenzaamheid en het uiteindelijk vinden van de ware, ouderschap en wel of geen trouwplannen.

De urbane liefdesstrubbelingen van Susan brengen de lezer al heel snel tot een vergelijking met Carrie, de schoenenverslaafde columniste uit Sex and The City, maar ach, wat is daar mis mee? Carrie en haar drie vriendinnen zijn zeer goede maatjes geweest van een heel generatie jonge vrouwen die, ondertussen niet zo heel jong meer, met een drankje op de bank gekruld nog steeds weemoedig kijken naar de eeuwige herhalingen van SATC op de vaderlandse televisie. En dan maar hopen, dat ze allemaal hun eigen Mr. Big hebben gevonden.

Een tijdlang heb ik Susan Smit als schrijfster geplaatst in het rijtje 'aangenaam zweverig', zeker na haar boek over de witte heksen in Nederland, maar haar recenter werk laat zien, dat ik daarmee toch echt een beetje te kort door de bocht ging. Zeker, Susan Smit is emotioneel, empatisch, gelooft in de grotere orde der dingen en kosmische bedoelingen, predikt de allesomvattende energie van de liefde, maar ze is ook iemand die haar meningen en gevoelens prima onder woorden kan brengen, die nadenkt over bredere verbanden en de soms vergaande gevolgen van onze ideeën, beslissingen en daden. Men vindt in het boek sterkere en zwakkere teksten, misschien ook mede afhankelijk van welk onderwerp de lezer meer en welke minder aanspreekt, maar Susan weet vooral de ziel te raken met sublieme uitspraken. In het hoofdstuk Afscheid zegt ze: "Iemand verliezen doe je niet een keer, dat doe je duizenden keren… Afscheid nemen van een geliefde is niet zozeer afscheid nemen van het verleden… dat is in ieder geval voorbij… het is veeleer afscheid nemen van de gezamenlijke toekomst." Prachtig.

Het zijn niet zozeer de dingen die de lezer zelf niet over de liefdeszaken weet, maar meer het nieuwe en vaak verrassende inzicht waarmee de schrijfster hiermee omgaat. Tijdens het lezen ondergaat de lezer dezelfde spirituele groei en zelfkennis die de schrijfster in de loop van de jaren zelf onderging, van een doldwaas datend single meisje in Amsterdam tot een volwassen vrouw met afgeronde keuzes en een diepe zelfkennis. Hilarisch en zeer handig zijn de lijstjes die bij sommige hoofdstukken zijn opgenomen, bijv. 'Hygiënische richtlijnen in het omgaan met exen'. Last but not least behoort het grafische ontwerp van het boek een dik compliment te krijgen: het is modern, aangenaam, vrolijk en mooi en sluit precies aan op de uitgedragen boodschap. In het laatste hoofdstuk, Liefde van de bron, probeert de schrijfster een soort diepgaande afsluiting aan de voorgaande teksten te geven. Mogelijk is dat een beetje jammer, omdat de vrolijke, ik-sta-boven-de-zaak, niet-zeurderige toon van het boek hiermee enigszins wordt tenietgedaan, maar vooruit: het blijft mooi. Welgekozen is het ontroerende citaat van F.M. Wibaut die boven de rouwadvertentie stond voor de slachtoffers van MH17 ramp:

“Er is maar een land: de aarde. Er is maar een volk: de mensheid. Er is maar een geloof: de liefde."

En in de liefde blijft men na het lezen van het nieuwste boek van Susan Smit voor altijd geloven.