Levendig, sympathiek, kleurrijk

Elk jaar vertrekken honderden Nederlanders naar het buitenland om hun geluk elders te beproeven. Zij laten het thuisland voor wat het is en proberen met vallen en opstaan een nieuw bestaan op te bouwen in een onbekend land waar ze de taal veelaal niet machtig zijn en waarvan de inwoners en hun gewoonten, gebruiken en mentaliteit voor een volstrekt raadsel zorgen. Maar opnieuw starten heeft ook een waas van spanning en romantiek, het is dapper en stoer. Want wat is nou ingrijpender en moeilijker dan alles wat vertrouwd en dierbaar is achter je te laten en te vertrekken naar een aanlokkelijke maar ook onbekende horizon?

Een aantal jaren geleden is er een soort trend ontstaan om de vertrekkende Nederlanders ‘in real life’ te volgen middels reality shows, waarbij men zich thuis lekker op de bank gevleid veilig kon verkneukelen over het wel en wee van de dappere geëmigreerden. Ook de schrijvers lieten zich niet onbetuigd en na de aftrap van Frances Mayes en haar Een huis in Toscane zijn er vele gevolgd.

Ook in het nieuwste boek van Michelle Visser, Het huis met de blauwe luiken, vertrekt Anneloes Beekman na een mislukte relatie naar Zuid-Frankrijk om daar in een vervallen huis een nieuw leven te beginnen. Haar man, met wie zij een behaaglijk en van alle luxe voorzien leventje heeft geleid in Wassenaar (en in dat chique gezelschap was zij geen Loes maar Louise), is vreemdgegaan en dat kan de rechtschapen Loes niet verdragen noch vergeven. Zij verliest haar hart aan een huis met blauwe luiken die zij op een van haar vele reizen naar Zuid-Frankrijk ontdekt, koopt het huis in een opwelling en verhuist. Zij is van plan om in haar onderhoud te voorzien door het huis om te toveren naar een sfeervolle chambre d’hôtes.

Anneloes heeft een groot voordeel en dat is haar uitstekende kennis van de Franse taal. Zij heeft ook een groot minpunt en dat is het ontbreken van elke ervaring wat betreft verbouwingen en het praktische huishouden in al zijn facetten. In haar oude leventje was immers alles geregeld en wat niet geregeld was, kon ogenblikkelijk hersteld worden door bestellen, uitbesteden en afrekenen. Loes is niet onbemiddeld, zij heeft aan haar scheiding een leuk zakcentje overgehouden voor de verbouwing van haar nieuwe onderkomen, maar toch moet ze haar uitgaven in de gaten houden. En dat is zij beslist niet gewend. Ook de eenzaamheid slaat toe, het gebrek aan elke vorm van vermaak die het leven in een stad biedt, de stugge en niet altijd vriendelijke buren, en de noodzaak om alle ingrijpende beslissingen in haar eentje te nemen, zonder steun en overleg.

Het is Michelle Visser gelukt een personage neer te zetten dat elke lezer in zijn hart kan sluiten, geloofwaardig, vertrouwd en levendig, iemand die men begrijpt en bewondert. Het verhaal glijdt niet een keer weg in vals of huilerig sentiment. Ook andere personages staan als een rots, kleurrijk en interessant. In het levendige, inspirerende verhaal over een vrouw die geen moment haar innerlijke waarden en overtuigingen uit het oog verliest, is nog een belangrijk verschil met vergelijkbare verhalen en dat verschil trekt Het huis met de blauwe luiken een stap hoger op de kwaliteitsladder: Loes start haar nieuwe leven alleen op, wel met familie en vrienden, maar in de eerste plaats alleen, op eigen kracht. Zij valt niet in de armen van de eerste de beste mannelijke voorbijganger die goed kan timmeren en die en passant ook de schouder biedt waarop zij bij kan komen van de verwoeste relatie. Niets daarvan. Loes is en blijft een zelfstandige vrouw die steeds sterker wordt naarmate zij haar grenzen opzoekt. Voilà. Een ode aan zelfstandigheid en kracht. Een geweldig leuk boek over overleven en woman power. Een absolute aanrader.